به خنجر دشمنانش را ببیزای

به نیکی دوستانش را ببخشای

سخن جمله کنیم اندر یکی جای

تو خود دانی که ما را چون بود رای

چو من بر خاک ایوانت نهم پای

مرا بر گنبد هفتم بود جای

نباید زیور و چیزی دلارای؛

برادر را و خواهر را به یک جای.

چو دید از مهر، دختر را نکو، رای،

بِخواندَ اخْترشناسان را ز هر جای.

ز بس آواز کوس و نالهٔ نای

همی برخاست گویی گیتی از جای

کسی نشنید آوازی در آن جای

مگر آواز کوس و نالهٔ نای

ز بیم شیر مانده هر دو بر جای

برفته روشنان از دست و از پای

چو باز آید نبیند گنج بر جای

بماند جاودان با حسرت و وای

چو رامین دایه را دید اندر آن جای

چو جان اندر خور و چون دیده دروای

جوانمردی چنان کت هست بنمای

بر این فرزند بیچاره ببخشای

خردمندی و شرم و دانش و رای

به کار آید روان را در چنین جای

اگر نه بخت من بودی نکو رای

ترا پیشم نیاوردی دراین جای

تو نیز از مردمی بر من ببخشای

به نیکی در دلت مهرم بیفزای

مرا این کار بیهوده مفرمای

که سر هرگز نداند رفت چون پای

چو آشفته نمانم بر یکی رای

چو دیوانه نپایم بر یکی جای

ازین پس هر چه تو خواهی بفرمای

که از فرمانت بیرون ناورم پای

همی تا جان من باشد تن آرای

بدو با جان من مهر تو بر جای

مکن بر روز بُرنایی ببخشای

چنین اندوه بر انده میفزای

مکن ماها بدان مسکین ببخشای

به خون او روانت را میالای