هر آنگاهی که بستانند جانم

ز کار خویش و کار تو بمانم

ز رامش پر ز خوشی بود جانم

ز شادی پر ز گوهر بود کانم

چو یاد آید گذشته سالیانم

ببخشایم همی بر خسته جانم

یکی درمان بجو از بهر جانم

که من زین درد جان را چون رهانم

بر آتش صبر کردن چون توانم

اگر سنگین و رویینست جانم

کنم با رام هر چاری که دانم

مگر جان ترا زین غم رهانم

چو از من سیر گشتی وز لبانم

ز گل هم سیر گردی بی‌گمانم

مبیند ایچ دردت دیدگانم

که باشد درد تو هم بر روانم

به بیداری نیایی چون بخوانم

بدان تا بیشتر باشد فغانم

چه بودی گر بخفتی دیدگانم

ترا دیدی به خواب اندر نهانم

گر امیدم نماند وای جانم

که بی امید یک ساعت نمانم

مگر آنگاه گشتی از نهانم

که من بر تو چگونه مهربانم

هر آن روزی که زین هر دو بمانم

به جای خون ببارم دیدگانم

ز درد من همه همسایگانم

فغان برداشتند از بس فغانم

نگارا من ز دلتنگی چنانم

که خود با تو چه می‌گویم ندانم

به راهی بر همیشه دیدبانم

تو گویی باژ خواه کاروانم

نه پرسی از کسی نام و نشانم

نه بخشایی برین خسته روانم

همی دانی که چون خسته روانم

همی دانی که چون بسته زبانم

درود از من بدان جان جهانم

درود از من بدان جفت جوانم

نه آنم که تو دیده‌ستی نه آنم

در آنگه تیر و اکنون چون کمانم