اگر چه من ز شیران جان ستانم

همی بستاند از من عشق جانم

در آن غم مانده کز تو دور مانم

دلم امید بگسسته ز جانم

اگرچه شاه شاهان جهانم

ز خود بیچاره‌تر کس را ندانم

درین اندیشه روز و شب چنانم

که با من نیست پنداری روانم

چه طوفانست گویی بر روانم

که جیحون می‌رود از دیدگانم

به اندرزت همین گفتن توانم

که چاره جز شکیبایی ندانم

فدای روی خوبت باد جانم

فدای من سراسر دشمنانم

چه آن پندی که من بر تو بخوانم

چه آن تخمی که در شوره فشانم

اگرچه شاه شاهان جهانم

درین شاهی به کام دشمانم

به خون ویسه گر جیحون برانم

ز خون دشمان وز دیدگانم

بر آن بی مهر چو نان مهربانم

که او را دوستر دارم ز جانم

من آن کس را بکشتن چون توانم

که جانش دوستر دارم ز جانم

ندانم زو چه خواهد دید جانم

خطا گفتم ندانم نیک دانم

اگر چه در میان بوستانم

ز اشک خویش در موج دمانم

اگر من مردمم یا زین جهانم

چرا هرگز نه همچون مردمانم

اگر من بر زبان پند تو رانم

خرد بیزار گردد از روانم

ز تو بی‌شرم‌تر کس را ندانم

و یا خود من که بر تو مهربانم

ترا درمان بجز تیغم ندانم

که مرگت بخشد و چانت ستانم

نه آنم من که چون تو بدگمانم

همه ناراستی باشد نهانم

هر آن روزی که گفتم شادمانم

شکنجه گشت شادی بر روانم