کُنون، گر تو نباشی جفت و یارم،

نیارایی به شادی روزگارم.

به جان تو که من دختر ندارم؛

و گر دارم، چگونه پیش نارم؟

ازآن خوشتر نباشد روزگارم،

که ارزانی به ارزانی سپارم.»

ز عشقت من نژند و بی قرارم

ز درد و زاری تو جان سپارم

من او را روز و شب در ناز دارم

کلید گنجها او را سپارم

کلید گنجها پیش تو آرم

کم و بیشم به دست تو سپارم

رخ رنگینت باشد نوبهارم

لب نوشینت باشد غمگسارم

اگر من زهرهٔ صد شیر دارم

پیامت پیش او گفتن نیارم

همی بینی که پیچان همچو مارم

چگونه صعب و آشفته‌ست کارم

کجا من روز و ساعت می‌شمارم

همیشه دیدنت را چشم دارم

تو خود بینی که کامت چون برآرم

به نیکی روی کارت چون نگارم

رسانیدی بدو پیغام زارم

مرُو را یاد کردی حال و کارم

ز ننگ و سرزنش پرهیز دارم

کزیشان تیره گردد روزگارم

بدان مسکین چنان بخشایش آرم

که با زاریش جان را خوار دارم

سر از فرمان تو بیرون نیارم

تن و جان را دریغ از تو ندارم

چه آشفته‌ست بخت و روزگارم

چه بد فرجام و دشوارست کارم

چه باشد گر به مهرش جان سپارم

که من خود جان برای مهر دارم

دو چشم خویش را از بن برآرم

که با هجرانش کوری دوست دارم

همی گفتی دریغا روزگارم

سپاه و گنج و رخت بی شمارم

بتر گردم چو عیبش برشمارم

تو گویی عیب او را دوست دارم