غارت عشقت رسید، رخت دل از ما ببرد

فتنه به کین سر کشید، شحنه به خون پی فشرد

شد ز خیالت خراب سینه ما، چون کنیم؟

موکب سلطان بزرگ، کلبه درویش خرد

جان که به دنبال تست، چند عنانش کشیم

[...]

منزلتی یافت منازل نورد

کیف وکم از راه برون برد گرد

صف سیاه از علم سرخ و زرد

نسخهٔ دیباچهٔ نوروز کرد

دیده شب و روز بسی گرم و سرد

رفته بهر سوز پی آب خورد

جرعه که طاوس ز باران بخورد

هم به سرود آمده هم جلوه کرد

کاک در آن مرتبه رو ترش کرد

لاجرمش روئی چنان مانده زرد

شربت لبگیر کزان آب خورد

جان گسسته بتوان وصل کرد

سوی فلک رفت زمیدانش گرد

هم به فلک ماه زمین بوس کرد

تن ز غنیمت به هزیمت سپرد

بردن جان را به غنیمت شمرد

اتش از آن جا که به دل جای کرد

دود برآمد ز نفس های سرد

درونی ده که بیرون نبود از درد

به بیرون و درون نبود ز تو فرد

چهارم حیدر آن در هر هنر فرد

فقیه و عالم و مرد و جوان مرد

بفرمود آنگهی کان نامهٔ درد

نهانی محرمی سوی من آورد

چو ششماهی در آن دولت بسر برد

چو طفل هشت ماهه دولتش مرد

گرامی آفتابی سایه پرورد

ولی خورشیدش از هیبت شده زرد

پرستاران محرم نیز زین درد

دمیده، در چراغ جان، دم سرد

گرفتاری که رنج عاشقی برد

هم از دل زنده گشت و هم ز دل مرد

که من بسیار می‌خواهم درین درد

که یابد صبر جان درد پرورد

به فرهادی که زیر کوه غم مرد

به مجنونی که با خود کوه غم برد

چو مردی چار خاتم راست در خورد

به یک خاتم چرا قانع شود مرد؟