جغد مسکین نشسته پهلوی باز

چون از آنجا دهندشان پرواز

باز سازد ز قصر شه خانه

جغد پرد به کنج ویرانه

میل هر کس به سوی مسکن اوست

[...]

زده اصحاب و خواجه حلقه به هم

چون نگین اند و حلقه در خاتم

رازدانان که راز دین دانند

اسم اعظم ازان نگین خوانند

حبذا حلقه ای که فوج ملک

[...]

ای شده رخنه صف طاعت ز تو

مانده تهی سلک جماعت ز تو

پنبه غفلت چو تو را بست گوش

سود نکردت ز مؤذن خروش

نعره او خواب تو را کم نکرد

[...]

ای چو قلم صورت خود کرده راست

میل رقم های کج از تو خطاست

تا قلم آسا به سر خود روی

گرچه همه نیک روی بد روی

هر که به یک حرف قلم کج نهاد

[...]

ای درین بتکده طبع فریب

برده غوغای بتان از تو شکیب

طبع را بند خرد بر پا نه

پای اندیشه درین غوغا نه

بنگر این انجم و مهر و مه را

[...]

ای به صوفیگری آوازه بلند

کرده زین شغل به آوازه پسند

دل چو خم چند بر آوازه نهی

ناید آوازه جز از خم تهی

چون دهد کوس برون بانگ ز پوست

[...]

پیش ازان کایدت این واقعه پیش

به که از توبه کنی چاره خویش

دامن از نفس و هوا درچینی

پس زانوی وفا بنشینی

هر چه بد باشد ازان بازآیی

[...]

ای گرانمایه ترین گوهر پاک

وی سبک سایه ترین پیکر خاک

پیکر خاک طلسم است و تو گنج

گنجی از بحر ازل گوهر سنج

هست گنج تو ز هر گنج فره

[...]

ای دلت را سر بی‌خویشی نه

جنبش عاقبت‌اندیشی نه

گه به کاشانه نهی گاه به باغ

مسند ایمنی و مهد فراغ

کرده‌ای عام گل منزل دل

[...]

ای در اسباب جهان پای تو بند

ماندن از راه بدین سلسله چند

بگسل از پای خود این سلسله را

باشد از پی برسی قافله را

قافله پی به مسبب برده

[...]

خوش آن کز بند صورت باز رسته

ز سحر چشمبندان چشم بسته

دلش بیدار و چشمش در شکر خواب

ندیده کس چنین بیدار در خواب

بپوشیده ز ناپاینده دیده

[...]

چون صبح ازل ز عشق دم زد

عشق آتش شوق در قلم زد

از لوح عدم قلم سرافراشت

صد نقش بدیع پیکر انگاشت

هستند افلاک زاده عشق

[...]

مجنون چو به حکم آن دل افروز

محروم شد از زیارت روز

تا روز غمش به شب رسدی

صد ره جانش به لب رسیدی

شبها به لباس شبروانه

[...]

بیا ای جگر گوشه فرزند من

بنه گوش بر گوهر پند من

صدف وار بنشین دمی لب خموش

چو گوهر فشانم به من دار گوش

شنو پند و دانش به آن یار کن

[...]