جل من لااله الا هو

لا تقل کیف هو و لا ما هو

کل فی نعت ذاته الالسن

حار فی نور و جهه الأعین

لمعات جمال او ظاهر

[...]

روستایی ز دست باران جست

رفت و در پای ناودان بنشست

ساده ای از تکاو عرصه غور

کرد روزی به سوی شهر عبور

مانده و گرسنه ز راه تکاو

[...]

گر تو گویی چو بنده مامور

هست در اختیار خود مجبور

اختیارش به جبر شد راجع

وان بود امر و نهی را مانع

کس نگوید به سنگ کز لب بام

[...]

دیگری زان فریق گویم کیست

آنکه در هر عمل به وسوسه زیست

نیست در راه دین وظیفه او

غیر وسواس در نماز و وضو

رو سوی کوزه و سبو نکند

[...]

چون نشستن خموش نتوانم

باری از خامشی سخن رانم

چون سخن لله و مع الله نیست

شیوه عارفان آگه نیست

با خدا گوی یا برای خدای

[...]

بسم الله الرحمن الرحیم

هست صلای سر خوان کریم

بشنو ای گوش بر فسانه عشق

از صریر قلم ترانه عشق

قلم اینک چو نی به لحن صریر

[...]

پیش شیخی رفت آن مرد فضول

بهر بی فرزندیش خاطر ملول

گفت با من دار شیخا همتی

تا ببخشد کردگارم دولتی

تازه سروی روید از آب و گلم

[...]

آن جوانمرد زنی زیبا خواست

خانه دل به خیالش آراست

لیک ازان پیش که بینند به هم

وز پی وصل نشینند به هم

آن صنم عارضه ای پیدا کرد

[...]

ای به خود رسته که چون شاخ گیا

می دهد جنبش تو باد هوا

تا کی از باد هوا جنبیدن

چون هوا نیست خوش آرامیدن

هست جنبش ز هوا عادت خس

[...]

شنیدم که شاهی به هندوستان

برافروخت بزم از رخ دوستان

چو طوطی به هر نکته گویا شدند

به نادر خبرها شکرخا شدند

یکی گفت کاندر دیار عرب

[...]

خرد جمله لب شد زمین بوس را

زمین بوسی اسقلینوس را

حکیمی که چون لب به حکمت گشاد

ز طبع گهربارش این نکته زاد

که ای غرقه نعمت ایزدی

[...]

حکیمی از آنجا که روشندلان

نفورند از ظلمت جاهلان

پی شستن از دل غباری که داشت

برون برد رخت از دیاری که داشت

چو رنج بیابان به پایان رساند

[...]