به بارگاه سلیمان که عرضه می‌دارد

که نیست مسکن معلوم مور مسکین را

من غریب چو شاهین چشم بسته و باز

مربی‌ای نه که گوید به پیش شاه این را

بگوی ناصر اگر گشته‌ای بزرگ امید

[...]

زهی وزیر سلیمان صفت که چون آصف

صفای ذهن تو تأثیر ماه و خور دارد

نظام کار ممالک به یمن صحبت تو

کمال یافت که از فرخّی اثر دارد

به ذات تو خطری ازعروض عارضه نیست

[...]

ننهاد نقطه‌ای ز وفا در نهاد دهر

آن کس که شکل دایرهٔ ماه و خور کشید

مهری ندید دیدهٔ عقلم ورای مهر

هرگه که سر به جبّهٔ اندیشه درکشید

ای یار اگر ز گل طلبی بوی اتحاد

[...]

ناصر انصاف از جهان مطلب

که در آفاق از او نیابی گرد

خسرو عادلی نماند مگر

تاجداری خروس خواهد کرد

پرورد آسمان به خون دلش

[...]

پیر دبیر خواجهٔ آفاق خواجگی

ای خواجگی ز رفعت نام تو نامدار

اسبی که با پیاده خود شاه گفته‌است

بار رهی برد، نبرد بار انتظار

یک بادپای تند روان جوان بده

[...]

شد دشمن جوانی موی سپید بر سر

آن به که جای دشمن بالای سر نباشد

سر همچو صبح کاذب بی‌وقت شد سپیدم

شامی ز صبح پیری تاریک‌تر نباشد

یارب سفید شد موی سیه چو هرگز

[...]

مردمانی که اندرین دورند

همه پر مکر و زرق و تلبیس‌اند

چون زحل روسیاه و منحوس‌اند

گرچه برتر ز اوج برجیس‌اند

آدمی دیگر از کجا زاید

[...]

صاحبا بارگاه قدر تو را

مهر بنده است و ماه دربانش

هیچ از حال بنده آگاهی؟

که کمالی گرفت نقصانش

رنج افزود و کس نرنجانید

[...]

ای قاصد خجسته پی مشتری محل

برخوان به گوش خواجه که الصیف ارتحل

شد بر براق عزم غبار درت سوار

تا بگذرد ز فرق مه و تارک زحل

بیرون ز سدرهٔ قدر رفیعت هزار میل

[...]

یمین ممالک ملک فخرالدین

که هم یمن ملکی و هم فخر دین

قبای زر اندود افلاک را

تراز از خط توست بر آستین

اگر عزم تو ترک میدان کند

[...]

خطاب کرد مرا وقت صبح، کای ناصر

چرا چو ثابته ساکن شدی ز سیّاری؟

پس از خجالت بسیار سر بر آوردم

بگفتم از سبب مفلسی و بیماری

بگفت چارهٔ این کار سخت آسان است

[...]

مدار ای اهل دانش با لئیمان

تو صحبت تا نباشی در ندامت

بهشت جاودان باشد نصیبت

که ایشان را نبینی تا قیامت

پردلی باید که بار غم کشد

دردی این درد را هر دم کشد

زال زر را از پر سیمرغ پرس

رخش باید تا تن رستم کشد

فلک فیل زور فرزین گرد

عاقبت قصد اسب ناصر کرد

شاه اگر دفع ظلم او نکند

بنده ماند پیاده با رخ زرد

حرف عشق از سر زبان دور است

شرح این آیت از بیان دور است

ای به حرص و هوا کمر بسته

این حکایت از آن میان دور است

بولهب را محرم طاها که کرد

لؤلؤ اندر کیسهٔ لالا که کرد

حیف باشد این سخن در گوش عام

توتیا در چشم نابینا که کرد

هر که بی بهره شد ز دانش و هوش

گوش کن این حدیث مرد به گوش

ریش و سبلت اگر به کاری هست

هیچ‌کس نیست بهتر از بز وحوش

دریغ این درد را مرهم ندیدم

امید وصل بود آن هم ندیدم

از آن کار مرا سست است بنیاد

که عهد دوستان محکم ندیدم

برو جان پدر جانی طلب کن

سر خود گیر و سامانی طلب کن

از این کُه کندنت آخر چه حاصل

اگر زر بایدت کانی طلب کن