در جهان نیست متاعی که ندارد بدلی

خاصه عشق بود منقبت بی بدلی

سخن، دیباچه دیوان عشق است

سخن، نوباوه بستان عشق است

خرد را کار و باری چون سخن نیست

جهانرا یادگاری چون سخن نیست

پیش و پسی بست صف کبریا

پس شعرا آمد و پیش انبیا

پایه ی شعر بین که چون ز نبی

نفی نعت پیمبری کردند

بهر تکذیب صحت قرآن

نسبت او بشاعری کردند

دلش بنور یقین از دریچه امروز

همه مشاهد احوال عالم بالاست

آن فلک رتبه ای که ناطقه را

نیست در وصف او توانائی

آنکه منشور دولت او را

ماه نو کرده است طغرائی

من نگویم که این و آنش ده

گویم آنش بده که آنش به

سلطان حیدری نسب موسوی گهر

کاو هست بر سران جهان مالک الرقاب

ماهی، از اوج شرف زاده خورشید جمال

زاده الله جمالا بجهان داده جمال

سریر سلطنت اکنون کند سرافرازی

که سایه بر سرش افکند خسرو غازی

بیستون ناله زارم چو شنید از جا شد

کرد فریاد که فرهاد دگر پیدا شد

قضا در کارگاه کبریائی

کشیده نقش اسلیمی خطائی

ریاض خط تو همچون بهشت خرم و خوش

بنات شعر تو خیزد ز خیرات حسان

دریغا که نخل بهار جوانی

فرو ریخت از تند باد خزانی

دل یوسف عهد خونست گوئی

ز نا دیدن ابن یامین ثانی

افسوس که در خیال و خوابیم همه

سرگشته فکر ناصوابیم همه

در پرده ظلمت و حجابیم همه

وز شومی نفس در عذابیم همه

ز دین و ز دنیا مرادم توئی

مراد دل نامرادم توئی

امیدوار چنانم که فیض فضل ازل

همیشه کام دهش، شاه کامران باشد

بقدر دولت او خلعتی بیاراید

که عطف دامن او ملک جاودان باشد

شوخی که دایما دل او مایل جفاست

عمر عزیز ماست چه حاصل که بیوفاست

تنها نه من به خال رخش مبتلا شدم

بر هر که بنگری به همین درد مبتلاست

بازم بلای جان غم آن ماه پاره شد

ای وای آن مریض که رنجش دو باره شد

نقاش ازل کان خط مشگین رقم اوست

یارب چه رقم های عجب در قلم اوست