چه حاجت است بدیک سیاه بستانرا

گرفت بابد دیوان من بدیک سیاه

سیاه باد دل و روی و روزگار کسی

که نیست مادح صدر و ضیاء دین اله

نمود کوته دست عنا ز دامن من

[...]

صدر دنیا و دین که خاک درت

اهل دیز است سرمه حدقه

در عالیت را ملوک زنند

بوسه بر آستانه و طبقه

بست عدل تو ایدی ظلمه

[...]

نظام الدین شه والای میران

ایا ذات تو از رحمت سرشته

هوای مهر تو ایزد تعالی

بدلهای خلایق بر نوشته

ندانم یکتن از کل خلایق

[...]

محترم قاضی سدید ای خلق را

رای و تدبیر صواب آموخته

در میان کار بوده سالها

هم دریده شغلها هم دوخته

وام داری دارم از سرمای دی

[...]

شه امیر نژادی وزیر والا قدر

که چون تو نیست امیر و وزیر والائی

ز عدل تو چو سمرقند هیچ شهر نبود

چو عزم تو ببخاراست چون بخارائی

همی روی ببخارا و بنده بی طاقت

[...]

خواجه محمد بن محمد که بی بهار

خلق خوش تو گل شکفاند بماه دی

بویاتر است خلق لطیفت بسی از آن

کز آتش و گل افتد در آبگینه خوی

امروز بنده خواهد مهمانت آمدن

[...]

در خاک شایقی و نجیبی نگاه کرد

شیخ اجل رشیدی و دید آن موافقی

دنیا فرو گذاست برین ناموافقان

بر موجب وفاق نجیبی و شایقی

جنت موافقان را آماده کرده اند

[...]

مدح دهقان زاده طبع از زنگ بزداید مرا

تا نگویم مدحت او، طبع نگشاید مرا

تا نکوخواه ویم، دولت نکو خواهد مرا

تا ستایم مرورا، ایام بستاید مرا

شب چو بندیشم که فردا سر نهم بر آستانش

[...]

نور دین نور عین مهر و وفا

آفریده شده ز لطف خدا

هر که از مهر و از وفا زاید

زو نیاید بعمر جور و جفا

نور دین را هر آینه نکند

[...]

خسرو آل امیران ای امیران سخن

در ثنا و مدح تو روشن دل و روشن ضمیر

صدر دریا دل نظام الدین که باشد از قیاس

پیش دریای دل بیحد تو، دریا غدیر

ای بیدل سیم و زر از غایت جود و کرم

[...]

سالار بک که بخشش کف جواد تو

کمتر فزونتر آمد از گنج شایگان

تشریف یافتی و جمال از صفی دین

و اشراف بر سر رمه های خدایگان

بادت خجسته این عملی را که یافتی

[...]

آرامگه اهل حکم کردی این باغ

ای باغ تو آرامگه اهل حکم به

ارباب حکم مدح تو گویند در این باغ

چندانکه بود نزد خرد مدح ز ذم به

تا اهل سخن در سخن مدح تو باشند

[...]

ای خاطرم از نور مدیح تو منور

جز مدح تو در فکرت من نیست مصور

از خلق تو هرگه بزبان آرم لفظی

چون خلق تو گردد دم از آن لفظ معطر

خورشید سپهر کرم وجود و سخائی

[...]

ای ناصر دین سید اولاد پیمبر

ای عالم جاه و شرف و دانش و تمییز

از غایت جود و کرم و بر و مروت

ناخواسته بخشی بهمه خلق همه چیز

آن بخت ندارند که ناخواسته یابند

[...]

چیست مرغابی فراخته بال

سر او را بدو جهت منقار

بر دو منقار او نهاده برنج

جرم ماهی دو هفته دایره وار

تا نپرد در آب مرغابی

[...]

ایزد چو مرده خواند مر آن را که مرد نیست

من نیز خویشتن را مرده شمرده‌ام

از اعتقاد پاک وز ایمان پر خلل

بر مرگ دل نهاده‌ام و دین سپرده‌ام

دشمن به دوستان خبر افکند مرگ من

[...]

اگر به جود تو ای مجد دین نشد حاصل

به جد نمودن بی‌حد وجوه دستارم

دو کهنه دارم حالی اگر نوم باید

چو هردو کهنه فروشم، نوی به دست آرم

یکی خروس، بمنقار دانه می آرد

سپس بحوصله ماکیان می انبارد

ببال مرغ دگر ماکیان همی پرد

طلسم کرده و بی ابر برف می‌بارد

شهاب دین موید که بر سپهر هنر

بنور خاطری از آفتاب و از مه بیش

بآفتاب و به مه آن کند طبیعت تو

که آفتاب بخوامیش و ماهتاب بخویش

عطارد از تو برد بر فلک بغیرت و رشک

[...]

رمضان آمد و هر روزه گشائی بر بام

بیکی دست نواله و دگر دست فقاع

آتشی را که کند روزه همه روزه بلند

شامگاهان بیکی لحظه کند پست فقاع

خوشتر است از لب آن روزه گر روزه گشای

[...]