داری ز چمن گر هوس حلقه دامی

ای مرغ دل ما، بنشین بر سر بامی

ما را ز حرم راند اگر شیخ به تزویر

غم نیست که در دیر گرفتیم مقامی

در دیر که زنّار شود رشته تسبیح

[...]

چه خوش باشد شبی در سرزمینی،

به روز آریم با صبح جبینی

به زلف و چهره‌ات، یارا، که ما را

به غیر از این نباشد کفر و دینی

نمی‌دانم چه گنج است این محبت

[...]

هرجا که تو بنشینی، صد فتنه برانگیزی

هر فتنه شود هفتاد، هر لحظه که برخیزی

کام دل هر عاقل، از لعل شکر خایی

دام ره هر دانا، با زلف دلاویزی

از جلوه رخ بیضا، در هاله تو می پوشی

[...]

عیب جنونِ من مکن ای که ندیده‌ای پری

گر تو ببینیش چو من جامه عقل بردری

ای بدن تو همچو جان رفته به جسم پیرهن

حیف که با چنین بدن سنگدل و ستمگری

از در سعی دیده ام خرد و بزرگ شهر را

[...]

ای که از قامت و رخ، حسرت سرو و قمری

این چه نسبت، که تو از سرو و قمر خوبتری

نیست زیبایی و خوبی که نداری همه را

عیب آن است که خورشیدی و بر بام و بری

دوست دارم که نخواهی دگری را چون من

[...]

ای سرو چه، ای ماه که، ای شوخ کدامی؟

کاین گونه به رقص اندر و این سان بخرامی

ماهت بِنَخوانم، ملکت می‌بِنَدانم

حیران همه زآنم که چه جنسی و چه نامی؟

زلفیت به دوش اندر و خالی به بناگوش

[...]

‌دوشینه همی می‌گفت در مجلس ما چنگی

وافغانش همی می‌رفت هر لحظه به فرسنگی

واین صوت همی می‌خواند با خوب‌تر آهنگی

کای یار، چه بی‌مهری، کای دوست چه دل‌سنگی

فشاند ژاله به گلشن سحاب نیسانی

بفرق لاله و گل کرد گوهر افشانی

شکست رونق دی را بهار بستانی

ایا بهار من، ای بوستان روحانی

قدح ز باده گران کن، بهل گرانجانی

[...]

بلندی یافت کوه از پای در دامن کشیدن‌ها

به سنگ آمد سر سیلاب، از بی‌جا دویدن‌ها

من از بی‌قدری خار سر دیوار دانستم

که ناکس، کس نمی‌گردد از این بالا گُزیدن‌ها

راد کف، آقا محمد جعفر، ای کز بدو حال

مردی و مردم نوازی در نهادت مدغم است

بهر فتح باب دارالضرب این فرخ دیار

ساعد سیمین تو، الحق کلیدی محکم است

هیچ احوالم نمی پرسی که این فرزانه دوست

[...]

بخت بدم از ساحت کرمان به بم انداخت

از گلشن عیشم سوی زندان غم انداخت

با ...... کرد مرا دست و گریبان

بنگر که خر و توبره، چه نیکو به هم انداخت

نامد چو وجو دش عدمی صرف به عالم

[...]

درملک تو راستی نیامد از ما

جز کجی و کاستی، نیامد از ما

هر چیز که خواستیم ما، آن کردیم

چیزی که تو خواستی نیامد از ما

آنان که رباط و قلعه بنیاد کنند

نز بهر خداست هرچه آباد کنند

تعمیر سرای دل، به از خانه گل

گر مرد حقند یک دلی شاد کنند

ای آنکه دم از مقام رندان بزنی

لاف از کلمات هوشمندان بزنی

مستی تو و آبگینه داری در کف

هشدار، که خویش را به سندان بزنی

ای آنکه به حسن غرّه بر خویشتنی

در خیل بتان نجسته بر خویش تنی

روزی برسد تو را که از موی زنخ

ماننده عنکبوت بر خویش تنی

کس چون من، اسیر محنت و سوز مباد

در دام بتی چون تو، نوآموز مباد

شامی که تو را نبینم آن شب نبود

روزی که تو را نخواهم آن روز مباد

ز آن لحظه که با رخش نظر باختمی

یک لحظه به خویشتن نپرداختمی

در آتش عشق او همی سوختمی

با سختی هجر او همی ساختمی

گویند که عشق را بکن درمانی

ز آن پیش که در علاج آن درمانی

ما چاره درد عشق دانیم ولیک

صبر است علاج عشق و آن در ما، نی

ز آن جوهر گل شمیم رخ بیجاده

کز کام به دل سفر کند بی جاده

اندک خور و اندکی مرا ده ساقی

بی قاعده نی بنوش و نه بیجا، ده

بادام دو چشم نیم مستت از من

مرجان دو لعل می پرستت از من

با چشم و لبت از تو قناعت نبود

سر تا به قدم هر آنچه هستت از من