سپهر آفرینا زمین داورا

تویی مهربان بنده گان پرورا

تویی آفریننده ی هر چه هست

تویی پاک دادار بالا و پست

تو یکتا خدایی و غیر از تو نیست

[...]

زسالار بد دختری خردسال

که مانست خورشید رادرجمال

درآغوش خود شاه بنشا ختش

پدرورا بوسید و بنواختش

چو آن بی پدر کودک هوشیار

[...]

چو گشتند لختی همی رهسپار

به قصر مقاتل گشادند بار

سپه بهر راحت فرود آمدند

سراپرده ی شاه را بر زدند

چوشه گشت آسوده ازرنج راه

[...]

بد اختر برآشفت و با شمرگفت

که ای اهرمن آمده با تو جفت

تو این آتش فتنه افرختی

که تا حشر از آن عالمی سوختی

به نام من آوردی این ننگ را

[...]

پس آنگه دوباره به انصار گفت

که راز از شما نیز نبود نهفت

به هر جا که خواهید زین سرزمین

سپارید ره ای سواران دین

ازیدر سوی بنگه خود روید

[...]

چو گفت این درفش دلیری فراخت

بزد اسب و زی لشگر شاه تاخت

پیاده شد و ریخت ازدیده آب

به گوهر بیامود شه را رکاب

بدو گفت کای عرش فرشت رهت

[...]

چو یک لخت شاه و سپهدار راد

بکشتند ز آن فرقه ی بد نژاد

پراکنده گشتند از پیش راه

شهنشه به جا ماند در رزمگاه

سپهبد چو بر کودکان بنگریست

[...]

بینم که آن مردم پر ز کین

چه سازند با آل حبل المتین

به ناگه پدیدار شد شمر دون

به گردش گروهی به بد رهنمون

رسیدند آنجا که بیمار بود

[...]

درآن دم نگه کرد بانوی دین

سوی شاه دین سید الساجدین

بدیدش به پشت هیون پای بند

همی لرزد اندام او بند بند

شدی خیره بر پیکر پاک باب

[...]

تا دلم شد به خم زلف رسای تو اسیر

بازوی عقل مرا کرد جنون در زنجیر

کرده آهوی دلم را به خطای تن من

در نیستان مژه شیر نگاهت نخجیر

از پی صید من از طرّه و ابروی و مژه

[...]

گر تو آهنگ قِتال ای بت قتال کنی

خاک را چهره ز خون دل ما آل کنی

توسن ناز چنان بر صف عشاق متاز

که شهیدان رهت را همه پامال کنی

پار با تیر مژه رخنه به دینم کردی

[...]