به هم بر همی سود دست دریغ

همی جست مانند برقی زتیغ

بریده چو برقی برون شد ز میغ

که از خون نشانی نبودش به تیغ

زگردان لشکر برآمد دریغ

که شد دیو از آن دشت می خورد تیغ

رخ گیتی از بد تو شویی به تیغ

بگیر و بکش هرکه‌ت آید دریغ

تو را میهمانی کنم گرز و تیغ

به تو تیر بارم چو باران ز میغ

شب تار روی درخشنده تیغ

به کردار برق از دل تیره میغ

فکندند بسیار از ایشان به تیغ

نه روی درنگ و نه راه گریغ

ز گرد سواران و از تاب تیغ

چو باران شده تیر و چون رعد میغ

بیفکند از ایشان فراوان به تیغ

نبد زخم تیغش ز لشکر دریغ

به گُرز و سنان و به زوبین و تیغ

ندارند از آب و آتش گریغ

ندارم به تو گنج و گوهر دریغ

همان تاج و هم کشور و تخت و تیغ

برآمد چو ابری پر از گرز و تیغ

ببارید زوبین و خنجر ز میغ

حواله نمود از سر گرد تیغ

سپهبد به کردار غرنده میغ

نشست از بر اسب و پولاد تیغ

گرفت و بیامد چو غرنده میغ

بر آن نره دیوان ببارید تیغ

چو باران نوروز از تیره میغ

ز شمشیر و از نیزه و گرز و تیغ

نبدشان به هنگام مردی گریغ

ندارم تن خود ز سختی دریغ

نه از رزمِ شیر و نه از گُرز و تیغ

دو دستی همی کوفت بر سرش تیغ

نشد بازویش خم از آن دد دریغ

نه مردی به کار است و نه گرز و تیغ

نه راه امید و نه روی گریغ

اگر کوه و دریا شود پر ز تیغ

و گر تیغ بارد ز بارنده میغ