فرامرز چون روی رستم بدید

سرشکش ز مژگان به رخ برچکید

چو بانو به گرد اندران بنگرید

سپاهی گران دید کامد پدید

دلاور چو گفتار پیران شنید

پیاده شد و آفرین گسترید

چو شیده بدان روی او بنگرید

دلش چون کبوتر زتن بر تپید

بلای دل از دیده باید کشید

دل هر کس از دیده شد آنچه دید

به تندی سپه را به هامون کشید

ز گرد سپه کوه شد ناپدید

بیامد دمان تا بدان جا رسید

بدان خیمه با ساز زر بنگرید

چو رخسار بانو نکو بنگرید

تو گفتی دگر خویشتن را ندید

زشمشیر او هر سه لرزان چو بید

بریدند از جان شیرین امید

دلش در درون چون کبوتر تپید

چو این دید از بیم جان آرمید

چو رستم نگه کرد و لشکر بدید

سرانگشت حیرت به دندان گزید

ز مستی سخن ها به جایی رسید

که هرکس به دل مهر او برکشید

چو بشنید رخش او به زین درکشید

به گردان لشکر یکی بنگرید

چنان نعره ای از جگر برکشید

سرافیل صور قیامت دمید

درو اژدهایی بلند و پلید

کزان سان همی اژدها کس ندید

دل پیر کاوس زان بردمید

ز جام و ز باده دم اندر کشید

چرا می نگویی سخن های کید

زما هر دو گویی کدامیم صید

چو در شد دو صفحه برآورده دید

بسی آدمین دید کرده قرید

چو آن پهلوان اژدها را بدید

زکینه بجوشید و پیشش دوید

دل دیو از آن گفت او بردمید

عمود گران از میان برکشید