چو تو کودک پروریده به ناز

کنی جنگ ببر بیان را تو ساز

چو بشنید آن مرد بردش نماز

بدو گفت کای پهلو سرفراز

چو البرز برگشت از جنگ باز

بشد نزد گودرز و بردش نماز

پذیره شدن گرد لشکر بساز

دو منزل بیامد برش پیش باز

به نزدیک بانو ببردش فراز

ببوسید روی زمین نیاز

فکندند هر دم نشیب و فراز

بسی گور و آهو پی بزم ساز

کشیدند هر سوی صید از فراز

به نزدیکی چشمه دلنواز

دلیر و هژبر افکن و سرفراز

سوار صف آرای دشمن گداز

چو مرکب سر خود بپیچید باز

بدید او هم آورد با اسب و ساز

تهمتن به یاری رسیدش فراز

گرفتش سر ره برو جنگ‌ساز

سوار دلاور بغرید باز

بیامد بر گرد پیکار ساز

فرامرز گفتش که ای سرفراز

همان ساز بزم کبابی بساز

زنخجیر گشتند و گشتند باز

به نزدیک آن خیمه دلنواز

چو آمد به نزدیک دنبه فراز

شده تیز از حرص دندان آز

پس آنگاه بانو به صد عز و ناز

سوی خانه آمد از آن دشت باز

که بر خاک درگاه او با نیاز

که نومید گردد تهی دست باز

چو هستیم از فر تو سرفراز

بود دیده ما ز لطف تو باز

بیامد به نزدیک دستان فراز

پیاده شد و برد پیشش نماز

چو شد گفتگوهای مردم دراز

شدند از دلیران به هم جنگ ساز

نخستین بیامد به جای نماز

چنین گفت با داور پاک راز