بتازید تا پیش خسرو رسید

جهان شد به گرد اندرون ناپدید

پری چهره را همچنان خفته دید

دوان گشت نزدیکی او رسید

چو خسرو رخ پهلوان زاده دید

دل از خرمی در برش بردمید

چو از تیر و پیکان به سیری رسید

پرندآور از کینه بیرون کشید

ز زین کوهه گرز گران برکشید

نهیبش همه کوه خارا درید

ز بس تاختن چون به سیری رسید

عنان سوی شاه جزیره کشید

چو فرزانه این گفت و خسرو شنید

ز شادی دل اندر برش آرمید

دو هفته بدین گونه رامش گزید

چنان رامشی در جهان کس ندید

ز کاری که رنج دل آید پدید

خردمند از آن کار دوری گزید

چهارم سوی فیل گوشان رسید

سپه را به سوی جزیره کشید

یلانشان به کردار دیو سفید

دمان همچو بر چرخ گردنده شید

خود اندر برابر صفی برکشید

بدان سان که از مردی او سزید

نهاد از بر چرخ و اندر کشید

ز تیرش همی آتش آمد پدید

سبکبار شو تا توانی برید

ره دور و آسان به منزل رسید

چرا این همه رنج بر خود نهید

بدین گونه اکنون چه دارید امید

شگفت آمدش پهلوان کان بدید

پر اندیشه لب را به دندان گزید

چو گفت برهمن به پایان رسید

دل پهلوان از خرد بردمید

کدامست گفتش که دیو پلید

ازو رنج و سختی بباید کشید

همیشه ز امید خود نا امید

دلش تیره و دیدگانش سفید

ره رستگاری ز دیو پلید

ز کردار خوبی بیامد پدید