دد تیزدندان چو دیدش که جفت

بدان زخم بر خاک تیره بخفت

سوی لشکر خود بتازید تفت

گرازان و نخجیر جویان برفت

چو شش مه در آن ژرف دریا برفت

از آن پس که ماه اندرآمد به هفت

سخن های ایشان بدو بازگفت

ز کوه و ز سیمرغ و راز نهفت

فرامرز یل ماند ازو در شگفت

از آن گفته او شگفتی گرفت

بیان کرد رازی که بود از نهفت

همه کارلشکر بدان ها بگفت

به آب اندر افکند کشتی و رفت

به سوی جزیره خرامید تفت

نشست از بر خاک و پوزش گرفت

فرامرز ازو مانده اندر شگفت

برآمد ز آب و سوی بیشه رفت

بر آن مرز فرخنده پویید تفت

بیامد بر پهلوان باز گفت

که لشکرت با درد و رنجست جفت

سپه را همه گرد کرد و برفت

ره باختر را بسیچید تفت

ره شهر فرغان پسیچید تفت

برین گونه بر خشک نه ماه برفت

سوی مرز چین روی بنهاد تفت

شب و روز ناسوده در راه رفت

در اندیشه آمد پر از غم برفت

همی بود نومید و با درد خفت

چو او کشته شد آهو ایمن برفت

به سوی چراگاه پویید تفت

ز چشمه روان گشت با درد جفت

پر از غم بیامد به یاران بگفت

فرامرز دانست کو راست گفت

که سوگند با مردمی بود جفت

دو گوشش به خنجر همانگه بسفت

دو نعل گران اندرو کرد و گفت

فرامرز از آن ماند اندر شگفت

ز گفتارش اندرزها برگرفت

خداوند پیدا و راز نهفت

خداوند بی یار و انباز و جفت