آن شاخ گل که رونق سرو و سمن ازوست

صد دل چو لاله غرقه به خون در کفن ازوست

شیرین دهان من چو لب یار می گزد

رشک هزار طوطی شکر شکن ازوست

گفتا که خون من به قیامت از او مخواه

[...]

دلا، خار ستم از پا برون خواهد شدن وقت است

غمی کز دل نشد هرگز کنون خواهد شدن وقت است

خزان غم ورق گرداند و بوی نوبهار آمد

رخ زردم ز شادی لاله گون خواهد شدن وقت است

گذشت آن خشکسان غم مریز ای دیده سیل خون

[...]

هر کس که پا نهاد بکویت ز دست رفت

هشیار و عاقل آمد و مجنون و مست رفت

زلف تو خواستم که بگیرم دلم ربود

آنم بدست نامد و اینم ز دست رفت

دلبر چو رفت رشته جان گو گسسته باش

[...]

این مغبچگان به ما ملامت چه کنند

بی جرم و خطا

ما را به در از کوی سلامت چه کنند

از راه جفا

امروز اگر کشند ما را بستم

[...]

کسی که سر بدر آرد ز روزن هستی

نگاه کن بدو نیکش که هر دو موجودست

گر آفتاب سعات برو نظر نظر دارد

همیشه همدم اقبال و بخت مسعودست

وگر ز پرتو خورشید بخت شد محروم

[...]

بدو نیک و شاه و گدای و ملک

همه بندگانند بیگانه کیست

یکی را جهان میدهی سر بسر

یکی را جوی نیست چندانکه زیست

یک قاف تا قاف خوان می کشد

[...]

بنده را مردن از طلب خوشتر

خاصه ذکر روی بندگی طلبد

مردن اسکندرش بسی بهتر

که از خضر آب زندگی طلبد

شاعران در جهان دو طایفه اند

[...]

ایکه گویی که بحسن سخن من اهلی

اضطرابی ننمود و لب تحسین نگشود

بخدایی که مرا گنج معانی داده ست

که بسرمایه کس همت من نیست حسود

لیکنم دیده و دل جان سخن می طلبد

[...]

فطرت آدم است یک جوهر

تا چه چیزش قضا قرین کرده

نطفه یی را ز پاکی طینت

جوهر لعل آتشین کرده

دیگری را چو آب چشم فقیر

[...]

بخت ملک قاسم از الطاف حق

چرخ بحکمش شد و او حکم است

داد خدایش خلفی کز شرف

مشتریش چاکر و مه خادم است

اختر فرخنده منصور نام

[...]

مکن تکیه بر مسند عمر فانی

که سر رشته عمر بر بیوفایی است

نگه کن بسلطان خلیل سرافراز

که چون غرقه در خون ز تیغ جدایی است

بفرمان شاهی فدا کرد جان را

[...]

خواجه بسحاق پیر صاحبدل

بود شمعی درین کهن فانوس

شد اسیر اجل که مردن را

نکند چاره عقل جالینوس

رفت مردانه آخر از عالم

[...]

هادی رهروان دین شیخ محمد آنکه بود

لاهجی و بمعرفت آیت رحمت اله

پرتو نور بخشیش برده ز آفتاب دست

صورت نور بخشیش کرده خجل جمال ماه

شد چو مسیح بر فلک سیاه ز خاک برگرفت

[...]

وصالی ار چه کمم داده است بخت ولیک

چه من بیاد تو دایم خوشم وصال انگار

اگر دوا نکنی درد ما ز دردی دن

تو چون خوشی مه من باد جان من بیمار

همه مراد من ای مست ناز چون نظریست

[...]

خیال روی تو تا بسته اند بر چه نسق

که جان نیافته شمعی نظیر آن رخسار

اگرچه وجه تو در خورد ز دست چرخ رقم

کشیده نیک برو بیقلم خطت زنگار

تویی که هر که بزیب و جمال جز تو بود

[...]

حریف بزم گل از جوی خلد زان مستست

که سبزه خضر خرامست بر لب انهار

شدست خلد برین باغ و بنگر از سبزه

دمیده خضر خطان را بگرد گل شب تار

رهین جام شرابست هوش اهل نظر

[...]

میان باغ دگر جوش میزند گل از آنک

چو مست باده مگر شوری افکند بهزار

حیات زندگیش همچو باده خون جوشد

که مرغ مست خروشد بنوحه از اشجار

ضعیف را بلب جو نشاط از آن خیزد

[...]

تویی که چرخ نگردد بنقطه از امرت

براستی گذراند همیشه چون پرگار

اگر فتاده براهست پیش تو صد سر

شهان چگونه توانند ازین طریق فرار

بهر که راست بود با تو ازادب خوش باش

[...]

رساند خطبه نظمت بگوش جان سحری

نه آنچنان که کند عقل نسبت اشعار

نهفته است بسی نکته زیر هر سخنت

همین بود سخن بکر و زیور افکار

طرایف تو همه در شنیدن آمد در

[...]

مگس ندیده ز حلم و حیای تو رنجی

کمین نکرده ببد با کسی زهی اطوار

چه خلق خلق بود بهتر از تو ایخورشید

چنین که ذره ندیدی بچشم استحقار

همین بود هنر خلق اگر کند بشری

[...]