همیشه دشمنش آنجا ز اهل نار بود

از آنکه می فتد اینجا بعالم پندار

سیه شدست جهان زان بخصم ملعونش

که از عذاب و غمش تیره گون بود ابصار

ایا سپهر کرامت که لطف تو گیرد

میان جور فلک دست صالح و فجار

یقین که دست گدایان تو گیری از غصه

مرید و یار اسیران تویی بهر اعسایر

همی گلاب اگر از رهت نیابد بو

چو آب جوی بریزند بر گلش اخیار

اگر گل از اثر رحمتت نگیرد آب

به آب روی گل آتش بیفکند عطار

یقین که خواند چو بنده دعای تو عیسی

فرشته شاهد آن شد که میکند تکرار

نه بر در تو همین خلق شاد کام آیند

بگرد خوان تو صد عالمند راتب خوار

اگرچه کنده شدی پیش ازین دو صد خانه

عدالت تو جهان را کنون شده معمار

فکند قهر تو اش دست بلکه سر ببرد

چو خاطری شکند دل سیاهی از اشرار

تویی که چرخ نگردد بنقطه از امرت

براستی گذراند همیشه چون پرگار

اگر فتاده براهست پیش تو صد سر

شهان چگونه توانند ازین طریق فرار

بهر که راست بود با تو ازادب خوش باش

وز آنکه پیش تو گردید چپ بر آردمار

عجب مدار ز رحمت چو رو بکوه آری

چو شبنم ار چه دهد لعل دامن کهسار

از ابر جود که بادت فدا بسی جانها

کنی پر از در و گوهر کنار لیل و نهار

لوازم کرمت روز و شب عدالت گشت

از آنست معدلتت در جهانش استشهار

مدام شان تو شد خسروی باستحقاق

مدام کار تو شد داوری به استقرار

کجا چو کلک و کف و تیغ تو بود ابری

که هر یکی بگهر پاشیند رشک بحار

یقین که از همه کس مهتری بر تبت و شان

شدی ز نیکدلی خوشتر از صغار و کبار

رسید در کرم و لطف بذل تو جایی

که بحر مانده تهی چشم و چشمه بی ادخار

ز جود و بذل شما گنج لطف و بحردلید

ولیک دیده پرید از عنایت جبار

برآمد از ره قرب تو ذره یی بنظر

وزان کهست چو خورشید دیده بیدار

همیشه گرچه بسی چاره‌ایم در طلبست

تو آفتابی و ما سایه ایم در ته غار

رساند خطبه نظمت بگوش جان سحری

نه آنچنان که کند عقل نسبت اشعار

نهفته است بسی نکته زیر هر سخنت

همین بود سخن بکر و زیور افکار

طرایف تو همه در شنیدن آمد در

درو کمست ولی عیب سفت چون ابکار

مگس ندیده ز حلم و حیای تو رنجی

کمین نکرده ببد با کسی زهی اطوار

چه خلق خلق بود بهتر از تو ایخورشید

چنین که ذره ندیدی بچشم استحقار

همین بود هنر خلق اگر کند بشری

که سوی عیب یکی ننگرد باستحضار

امید بسته بدست تو چشمه دریا نیز

که قلزمیست درو بحر بیکران بسیار

نمود جود ز بحر کف تواست که ریخت

تحرک و سکناتش چو قطره در بقطار

دهد دم قلمت آب خضر و جان مسیح

کند بیان چو یکی حرف بر دل طومار

ربوده از خط مشکین چو کوهکن قلمت

صدای او دل سنگین ز دست نقش و نگار

چو ماهیست برافکنده افعی تیغت

درون چشمه سیمیش ماهیان بشکار

هزار بوسه توان زد ز فرق تا قدمش

چه گر چو ماهی سیم است و چشمه همه مار

اگرچه بسته در شادی دل درویش

بمهر عدل جوان قوتی چنان مگذار

نموده چون مه فرخ بفال چوگانت

که شاد باد هر آشفته حالش از دیدار

باینچنین ادب آید چگونه همچو تویی

تو با ادب بهی از دیگران باستمرار

و گر بودد گری حلمش این ادب عجبست

شدی چنانکه بود بهی از ادیب حلم مدار

در آن چه شک که فلک ملکت جهان دهدت

تو خود قدم بگشا زانکه در گشوده حصار

یقین تراست جهان، باید از تو یک حرکت

که تا بود برکت در ممالک از دادار

از آن جهان شده تابع بامر تو ایشاه

که نیستش بجهانداری تو استنکار