در گمراهی طالب راه اوییم

هرگونه که هست در پناه اوییم

بر ما رقمی نیست چنین می دانیم

ما مسخرگان بارگاه اوییم

ما دوش در مغانه بی‌باک زدیم

عالی علم کفر بر افلاک زدیم

از بهر بت مغانه‌ای کافرکیش

صد بار کلاه توبه بر خاک زدیم

الریح مع العود ترد بالبال

عودوا فلعلّ مصلحُ احوالی

لاتبعد اخضرا رعود الباب

و الراح مع العود یداوی حالی

ماییم [و] حدیث زهد و طامات امشب

شب روز کنیم در خرابات امشب

بگذر تو ز زهد وز کرامات امشب

تا برگذریم بر خرابات امشب

مستم دارد زباده ساقی پیوست

مستی که بود جام میش اندر دست

این کار نگر که مر مرا افتاده است

یاران همه از می و من از ساقی مست

آباد خرابات ز می خوردن ماست

خون دوهزار توبه در گردن ماست

زان می‌کنم این توبه و زان می‌شکنم

کآرایش توبه از گنه کردن ماست

پیری ز خرابات برون آمد مست

سجّاده به کول و کوزهٔ باده به دست

گفتم پیرا تو را به دل ایمان هست؟

ایمان به دل اندر است و دل نیست به دست

در میکده جز به می وضو نتوان کرد

و آن نام که زشت شد نکو نتوان کرد

افسوس که این پردهٔ مستوری ما

از بس که دریده شد رفو نتوان کرد

ما جامه نمازی به لب خُم کردیم

خود را به می ناب بمردم کردیم

در کنج خرابات بیابیم مگر

آن عمر که در مدرسه‌ها گم کردیم

ساقی به صبوحی می ناب اندر ده

مستان شبانه را شراب اندر ده

مستیم و خراب در خرابات فنا

بانگی بده و [باز] خراب اندر ده

در میکده چون جمال معشوقهٔ ماست

باز آمدن از کعبه به بتخانه رواست

هر کعبه کزو بوی ندارد کنش است

با او همه بتخانه شده کعبهٔ ماست

از خوردن باده دوش حالم بگرفت

ساقی به دو دست هر دو بالم بگرفت

زین پس من و شاهدان و میخانه و می

کز خرقه و خانقه ملالم بگرفت

آنها که ازو پیاله نوشی بزنند

بی هیچ شکی خانه فروشی بزنند

از عادت و رسم خویش بیرون آیند

بر مدرسه بگذرند و دوشی بزنند

اسرار خرابات کسانی دانند

خود را زوجود خویش بیرون دانند

بر صدر خرابات نشیند هشیار

پر کرده شراب وصل می گردانند

ماییم که آیت صواب از ما شد

ما غرقه در آتشیم و آب از ما شد

از بهر تفرّجی به میخانه شدیم

صد کوی خرابات خراب از ما شد

هان ای ساقی درافکن آن باده به جام

باشد که شوم پخته از آن بادهٔ خام

سرمست به کام دل بپویم دو سه گام

تا کی غم نام و ننگ و مه ننگ و مه نام

هر خسته که در مصطبه مسکن دارد

دودی زمن سوخته خرمن دارد

هر جا که سیه گلیم و آواره دلی است

شاگرد من است و خرقه از من دارد

زین سان که منم گر تو تویی آخر کار

ما را بَدَل سجاده باشد زنّار

در پای خودم فتاده بینی یکبار

از دست قدح فتاده ور سر دستار

روزی بینی مرا و رندی سه چهار

سجّاده گرو کرده به پیش خمّار

مستک شده و نعره زنان در بازار

کای مدّعیان صلای عشق «اوحد» وار

ای ساقی از آن بادهٔ دوشینه بیار

کاندر سر من هست از آن باده خمار

مستی چو مرا زخویشتن برهاند

آن به که من البته نباشم هشیار