اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الحادی عشر: فی الطامات و فی الاقاویل المختلفة
»
الفصل الاول - فی الطامات
»
شمارهٔ ۱۷
هر خسته که در مصطبه مسکن دارد
دودی زمن سوخته خرمن دارد
هر جا که سیه گلیم و آواره دلی است
شاگرد من است و خرقه از من دارد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به بیان حال و احوال خسته‌ها و آوارگان می‌پردازد. او اشاره می‌کند که هر کسی که در مصیبت و درد به سر می‌برد، به نوعی رابطی با او دارد. همچنین، این افراد چونان شاگردان او هستند و درد و رنجشان انعکاسی از آموزه‌های اوست. در حقیقت، شاعر به نوعی همدردی و احساس همبستگی با این افراد اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که آنها از درون، به نوعی از او متاثر شده و آموزه‌هایش را در زندگی‌شان به همراه دارند.
هوش مصنوعی: هر شخصی که در مکان بلندی نشسته است، از دل من که مانند کاهی سوخته و نابود شده، آتش و دودی را حس می‌کند.
هوش مصنوعی: هر جا که کسی در درد و رنج و قحطی به سر می‌برد و دلش آشفته است، او شاگرد من است و از علم و دانش من بهره‌مند شده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
گر دوست مرا به کام دشمن دارد
یا خسته دل و سوخته خرمن دارد
گو دار کزین جفا فراوان بیش است
آن منت غم که بر دل من دارد
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.