اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الحادی عشر: فی الطامات و فی الاقاویل المختلفة
»
الفصل الاول - فی الطامات
»
شمارهٔ ۹
ما جامه نمازی به لب خُم کردیم
خود را به می ناب بمردم کردیم
در کنج خرابات بیابیم مگر
آن عمر که در مدرسه‌ها گم کردیم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از تجربه‌های خود در زندگی صحبت می‌کند. او با پوشیدن لباس نماز به نوعی به تقوا و دین‌داری اشاره می‌کند، اما در عین حال به می ناب (شراب) نیز اشاره دارد که نمادی از لذت و رهایی است. او شاید به دنبال یافتن معنا و هدف در زندگی است و به این نتیجه می‌رسد که عمرش را در مدرسه‌ها (به معنای پیروی از ساختارها و قواعد) صرف کرده و اکنون در جستجوی سکونت و دوستی در خرابات (محل معاشرت اهل عشق و می) می‌باشد.
هوش مصنوعی: ما لباس نماز را به کنار گذاشتیم و خود را با شراب ناب غرق کردیم.
هوش مصنوعی: به دنبال آن هستیم که در میخانه و خرابات لحظات شادی را پیدا کنیم، چرا که آن عمر و زمان را که در مدرسه و درس و تحصیل از دست داده‌ایم، نتوانسته‌ایم به خوبی سپری کنیم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.