دور نمودم تا فلک از آستان دوست

دارم تن و دلی چو دهان و میان دوست

دارم دل شکسته و دانم که جای او است

ورنه به دل علاقه ندارم به جان دوست

تا از خودی تو اثری است، گرچه نام

[...]

قد پی تعظیم خلق خم نتوان کرد

بندگی غیر ذوالکرم نتوان کرد

هر سو مو گر شود هزار زبان باز

شکر تو یا سابغ النعم نتوان کرد

منت دونان پی دونان نتوان برد

[...]

مدام فتنه از آن چشم مست می‌ریزد

ولی به جان من می‌پرست می‌ریزد

نگار من چو نشنید به بزم و برخیزد

بلا و فتنه ز بالا و پست می‌ریزد

مدام خون جگر، جای اشک از دیده

[...]

دیار دل که پرآشوب بود، ناحیتش

خیال دوست به یک لحظه داد تمشیتش

بس است خاصیت می، همین که دفع ریاست

گرفتم اینکه جز این نیست، هیچ خاصیتش

گذار شیخ فتد گر به بزم، می خواران

[...]

عجب مدار اگر وضع عالم است پریش

که یار کرده پریشان شکنج طُرّه ی خویش

مکن به حلقه ی گیسوی او گذار، ای دل

که هر که یافت در آن پرده راه، گشت پریش

به جد و جهد گشودم گره زطره ی دوست

[...]

ای یاد تو مونس دل من

رخسار تو شمع محفل من

فردوس، نمی کنم تمنا

تا کوی تو هست منزل من

شادم که غم تو ای دل آرام

[...]

نو بهار آمد و آراست چمن را چو عروس

موسم عشرت و هنگام کنار آمد و بوس

باغ ز انواع ریاحین چو پرطاووس است

گلستان از گل حمری همه چون چشم خروس

عارض باغ زمشّاطه گی باد بهار

[...]

به آب و رنگ، دو گل راست اعتبار یکی

گل بهشت یکی، طلعت نگار یکی

غذای روح من آمد، دو راح روحانی

شراب عشق یکی، لعل نوش یار یکی

مرا کشد به سوی خویش، دوست با دو کمند

[...]

جم رفت و نماند از وی، بر جای به جز جامی

می ده که جهان را نیست، جز نیستی انجامی

گر رند و خراباتی، گشتم مکنیدم عیب

کز زهد فروشی هیچ، حاصل نشدم کامی

بد نام تری از من، در حلقه ی رندان نیست

[...]