زهی قدرت از عالم فکر برتر

وجود تو بر فرق ایام افسر

جلال تو از فکرت عقل بیرون

کمال تو از مدرج وهم بر تر

بانصاف تو زنده جان شریعت

[...]

زهی در یای گوهر بخشش موج انگیز پهناور

نه آنرا غایت و پایان نه آنرا ساحل و معبر

فرازش عنبر و عود نشیبش لؤلؤ و مرجان

هوایش صافی و روشن زلالش عذب و جانپرور

فلک با قدر او پست و زمین در جنب او ذره

[...]

چه گوئی چیست آن شکل مدور

که دارد خیمه با گردون برابر

چو ایوانی کشیده بر سر آب

چو خرگاهی زده بر روی آذر

هوایش روشن و آبش موافق

[...]

دیدی تو اصفهانرا آنشهر خلد پیکر

آن سدره مقدس آن عدن روح پرور

آن بارگاه ملت وان تختگاه دولت

آن روی هفت عالم وانچشم هفت کشور

هر کوچه جویباری محکم بمهر عصمت

[...]

گفتم که چراست گرد آن تنگ شکر

باریک خطی نبشته از عنبر تر

گفتا که عقیق را بباید نقشی

تا مهر توان نهاد بر درج گهر

ای حجره دل بتو منور

وی عالم جان ز تو معطر

ای شخص تو عصمت مجسم

وی ذات تو رحمت مصور

بی یاد تو ذکرها مزور

[...]

چیست آن جرم مطول شده بر عقل امیر

دو زبانی که شود بی دهنی نطق پذیر

صدفی کز دل او عقل برد در و گهر

نافه کزدم او روح برد مشک و عبیر

آنکه مقصور بدو باشد فیض ارزاق

[...]

تیغ بر خصم تو بارد بهرام

ورنه خنجر زچه دارد بهرام

تا شنید این سخن گرم تو تیر

کلک بشکستست از شرم تو تیر

گوش گردون ز لفظ در بارش

صدف در و درج گور بادگوهر

اشک بدخواه او زهیبت او

مدد آب اخضر بادبحر

مهر را خفاش دشمن شمع را پروانه خصم

جهل در دست تیغ و عقل را در پای خار

اندرو بی تهمتی سیمرغ متواری شده

وانگهی خیل کلنگان در قطار اندر قطار

ناف آهو دیده مستودع چندین بخور

شودهان شیربین باآن بخراز بس بخار

رو، دریا بین پر از آژنگ از بس خارو خس

وانگهی جیب صدف بین درج در شاهوار

باز دروی با هنر ها دیده ها بر دوخته

کرکس خس طبع دروی از تنعم دیده خوار

شیر را از مور صد زخم اینت انصاف جهان

پیل را از پشه صدرنج اینت عدل روزگار

تو گزیده اینچنین جائی بر ایوان بقا

راست گویند آن کجا عنوان عقلست اختیار

مولد اصلی تو دارالقرار آمد برو

تا ببینی جای خویش آنجا مکن اینجا قرار

هیچ میدانی که اینجابا حرفی مهره دزد

جان همی بازی و خصلی برلب خال قمار

خیزد کاندر عالم جان مسندت افراشتست

برفشان پس دامن از این خاکدان خاکسار