چمنی با کمال بی‌شرکی

شجری پر ز برگ بی‌برگی

مرشد طبع سوی عقل از می

داعی عقل سوی رشد از غی

خلق بندهٔ خدای و چاکر او

قبله‌شان او و قُبله بر در اوی

طوق دارانش از نبی و ولی

متمسّک به عروة الوثقی

صد هزار آه زو شنیده حری

نه الف بود در میانه نه هی

باز دانسته در جهان نوی

در دل نقش نفس را ز نُبی

عقد او با بتول در سلوی

بود در زیر سایهٔ طوبی

چون علی در نیابت نبوی

کوثر داعی و عدو دعی

پیش چشمش حقیر بد دنیی

نزد عقلش وجیه بد عقبی

علی‌الاصغر ایستاده به پای

وان سگان ظلم را بداده رضا

حسن از زخم کرده سینه کبود

زینب از دیده‌ها برانده دو روی

کرده شاگردی حدیث نبی

غاشیه بر کتف ز پیش وصی

همه چون نطق گنگ و بی‌معنی

همه چون بانگ نای پر دعوی

در مناجات با خدا موسی

گفت ایا کردگار و یا مولی

گفت کز خلقها ایا موسی

نیست بهتر به عالم از تقوی

ای دریغا که با تو این معنی

نتوان گفت زانکه هست عری

نه چنان دل که از پی دنیی

بفروشد به اندکی عقبی

تا کی از کنج خانه بیرون آی

از چنین خانه‌ای سوی صحرا

سنگ ریز و گیاش عالم و حی

حشرات زمینش خسرو و کی

آن شنیدی که در گه عیسی

خواست باران به حاجت از مولی