بیند آنکس که هست بینا دل

وانکه از گِل دل آورد حاصل

در کف نقشبند سرِّ ازّل

در خلاء جلال او چه خلل

هست با دانش معاذ جبل

ایزدش برگزیده عزّوجل

لاجرم نطقش اندرین منزل

همچو عیسی ز گِل نماید دل

ای ز خود سیرگشته همچو امل

بشنو از من ز روی پند و مثل

دوست جو از برادران بگسل

که برادر کند پر آذر دل

زانکه چون سفله یافت مال و عمل

بکند جفت و یار و خانه بدل

ور نباشی چو کرّ بی‌غلغل

کور گردی ز نعرهٔ بلبل

کرده نام تو عامی و جاهل

تا کند حق باطنت باطل

خویش ناخوش به سوی من به مثل

هست موی زهار و موی بغل

سرِ بدره گرفته زیر بغل

که که‌ام خواجه و امام اجل

همه گشته نفایه سیم دغل

آنکه گفتش خدای بل هم اضل

لاجرم در غم چراغ چکل

همچو شمعند زرد و تافته دل

آن زمانی که رخ نماید اجل

زود گردد به جمله حال بدل

گفت بقراط حاجت اوّل

عملم هست یک به یک به خلل

گر بپرسی تو از عطاس و ز سل

کز مداواش رنجه گردد دل

ربو از تنگی عروق و عضل

وز ضوارب نه در مقام و محل

انبساط انقباض ازو در دل

هر زمان آورد همی حاصل

آن سیاهی ز موی رفت به دل

وین سپیدی ز دل به موست بحل

زندگانی که نبودش حاصل

مرد عاقل در آن نبندد دل