سکوت معنویان را بیا و کار بساز

لباس مدعیان را بسوز و دور انداز

سکوت معنویان چیست عجز و خاموشی

لباس مدعیان چیست گفتگوی دراز

مرا که فتنه و پروانهٔ بلا کردند

[...]

ای دل خرقه سوز مخرقه ساز

بیش ازین گرد کوی آز متاز

دست کوتاه کن ز شهوت و حرص

که به پایان رسید عمر دراز

بیش ازین کار تو چو بسته نمود

[...]

ای سنایی کی شوی در عشقبازی دیده باز

تا نگردی از هوای دل به راه دیده باز

زان که عاشق را نیاز آن گه شفیع آید به عشق

کز سر بینش ز کل کون گردد بی‌نیاز

نیست حکم عقل جایز یک دم اندر راه عشق

[...]

بازی بنگر عشق چه کردست آغاز

می‌ناز ازین حدیث و خود را بنواز

بر درگه این و آن چه گردی به مجاز

ساز ره عشق کن برو با او ساز

هرگز دل من به آشکارا و به راز

با مردم بی خرد نباشد دمساز

من یار عیار خواهم و خاک انداز

کورا نشود ز عالمی دیده فراز

اول تو حدیث عشق کردی آغاز

اندر خور خویش کار ما را می‌ساز

ما کی گنجیم در سراپردهٔ راز

لافیست به دست ما و منشور نیاز

از عشق تو ای صنم به شبهای دراز

چون شمع به پای باشم و تن به گداز

تا بر ندمد صبح به شبهای دراز

جان در بر آتشست و دل در دم گاز

خوشخو شده بود آن صنم قاعده‌ساز

باز از شوخی بلعجبی کرد آغاز

چون گوز درآگند دگر باز از ناز

از ماست همی بوی پنیر آید باز

نادیده ترا چو راه را کردم باز

پیوسته شدم با غم و بگسسته ز ناز

دل نزد تو بگذاشتم ای شمع طراز

تا خسته دل از تو عذر من خواهد باز

خواهی که ترا روی دهد صرف نیاز

دستار نماز در خرابات بباز

مستی کن و بر نهاد هر مست بناز

مر مستان را چه جای روزه‌ست و نماز

عقلی که همیشه با روانی دمساز

دهری که به یک دید نهی کام فراز

بختی که نباشیم زمانی هم باز

جانی که چو بگسلی نپیوندی باز

نیستم اندرین سرای مجاز

طاقت بار و قوّت پرواز

همه افتاده‌اند در تک و تاز

کرده بر تو زبان طعن دراز

او زمبدع همی پذیرد ساز

پس به ابداع می‌رساند باز

چیست‌ نام جهان سرای مجاز

در سرای مجاز جای مساز

زین نشیمن‌گهش برون انداز

تا کند در هوای او پرواز

پیش تا صور در دهد آواز

خویشتن را بکش به تیغ نیاز

اجل آمد کلیدخانهٔ راز

درِ دین بی‌اجل نگردد باز

خویشتن را در این طلب بگداز

در ره صدق جان و تن در باز

در جهانی که عشق گوید راز

نه تو مانی نه نیز عقل تو باز