صحبت زیرکان چو بوی از گُل

عظت ناصحان چو طعم از مُل

دستِ مشاطهٔ بهارِ ازل

تا چه آراید از عروس عمل

کرکس از کشتگانش چون صلصل

لاله منقار بود و گل چنگل

با بزرگی که آمدت حاصل

هم نباشی به جای وی در دل

پس بگفتش که گر در آن محفل

رومیان آورند با تو جدل

صبر کن بر سفاهت جاهل

تا شوی سایس ولایت دل

تو طمع زو مدار میوه و گل

یار بد هست بابت سر پل

لشکر از جاه و مال شد بد دل

رعیت از بی‌زریست بی‌حاصل

تن که لاغر بُوَد بُوَد منبل

پس چو فربه شود شود کاهل

عالم عامل و شه عادل

ملک و دین راست این دل و آن ظل

هرکجا هست پادشاهی دل

چه بود مِلک و مُلک مشتی گِل

خویشتن شاه خوانده در منزل

در و دیوار و بام و صحنش گِل

نیست این ملک دهر را حاصل

ملک بقی طلب برآن نه دل

میزبانی کن از درنگ اجل

کرگس چرخ را به جدی و حمل

خلق او را که گویی از پی دل

بنده گل شد چو بردمید از گِل

برگرفت از عطا و عدل و محل

گفت و گو از میان عمر و اجل

چیز را در دلش نماند محل

زان ورا نیست در زمانه بدل

واقف راز شهریار به دل

در دلش راز مملکت حاصل

وهم او چون نم هوا از گِل

آن برآرد که باشد اندر دل

پاک و خالی همه از خیانت دل

علم دو جهان بجملگی حاصل