... شدست حاجب سلطان چهره ابرویت

که بی اشاره این کس بدو نجویند راه

مرا ز هجر تو جیحون شدست دیده ز اشک ...

... بزرگوارا هستم من از تو سخت دژم

ولی چه سود که قادر نیم به باد افراه

نه بحر و کانم تا همچو بحر و کان بشوم ...

... نه بخلم از چه ز من خاطر ترا اعراض

نه ظلمم از چه ز من طینت ترا اکراه

بخوان بخوان نوالم که کم نخواهد شد ...

... چو والاخرگهی افراشه زاطلس به گردش حی

که یارد جز تو گمراهان دولت را نماید ره

که برهاند مضلین را بغیر از مصطفی از غی

شها زین پیش کز خاور سپردی راه اسپاهان

فزودی رونق زاینده رود و اعتبار جی ...

... به قید عاشقان ای زلف تر زنجیر پیلستی

به خلد و سلسبیلش راه نبود مرد عاصی را

تو عاصی از چه ردر پابن خلد و سلسبیلشی ...

... سپس پیوند ما با ذات بی همتا چنانستی

بگفتم راست می گویی و راه راست می پویی

ولیکن آنچه می جویی عیان از این بیانستی ...

... برق اگر چون ابر موج انگیز طوفان داشتی

قدرش ار بودی مجسم صدهزاران ساله راه

برتری از منظر برجیس وکیوان داشتی ...

... سیاهی خانه کن را اختیار انجمن دادی

غرابی راهزن را رهنمای کاروان کردی

نه این زلفت همان هندو که دل دزدیدی از هرسو

کجا دیدی امانت زو که او را پاسبان کردی

نه این زلفت همان رهزن که می زد راه مرد و زن

چه موجب شدکه او را خازن گنج روان کردی ...

... گسترد دوران بساط محشری

گرد راه و بانگ کوس و شور نای

بر ثریا راه یابد از ثری

چرخ رویاند ز خاک کشتگان ...

... هم مایه فسون هم خود فسونگری

گر دیو راهزن ور دزد خانه کن

با آن پسر عمی با این برادری ...

... طرزی دگر شنو تا گویمت عیان

از سلک شعر نه از راه ساحری

تو یک تنی به ذات لیک از ره صفات ...

... صباح من چه فرخ بود امروز

که از راه آمد آن ماه حصاری

دل و جان خواست دادم سیم و زر خواست ...

... چنان کز باد سرو جویباری

به راه او اگر جان برفشاند

هنوزش هست در دل شرمساری ...

... خلقی ز مومن و مغ رو در تواند که تو

بر قبله گاه مغان پیراهن حرمی

چندان که از تو رمد دل همچو صعوه ز باز ...

... وی کز جلالت و شأن شایان تخت جمی

از روی دانش و دین وز راه دولت و ملک

شایسته عربی بایسته عجمی ...

... دو طرف عارض تو کعبه مسلمانی

به راه عشق تو چون گو فتاده است دلم

چگونه گوی بری با دو زلف چوگانی ...

... سری برآید چون حلقه را بجنبانی

ولی به گنج دلت راه نیست تا نرهی

ز جهل کافری و نخوت مسلمانی ...

... به دیر دهر ناقوس شریعت گر بجنباند

ز ترس از دوش هر راهب فتد زنار ترسایی

ز سهم ذوالفقار وی برآید زهره گردون ...

... شهنشاها تویی آن کس که ارباب طریقت را

به اقلیم حقیقت از شریعت راه بنمایی

چنان افکند بنیاد عناد از بیخ فرمانت ...

... صباکی شرق و غرب دهر رایک لحظه فرساید

نیاموزد ز خنگت تا رسوم راه فرسایی

از آن رو سایه خود را تابع خصم تو می دارد ...

... در گیسوی سیاه تو دلها چو شبروان

گم کرده اند در شب تاریک راه را

دارم دلی گرفته و مشکل که شاه عشق ...

... باید کنون گریست که دل پاک شد ز غیر

رسمی نکوست آب زدن راه رفته را

بینم به خواب روی تو آری به غیر آب ...

... به امیدی که شبی سرزده مهمان من آیی

چشم در راه و سخن بر لب و جان بر کف دست است

من و وصل تو خیالیست که صورت نپذیرد ...

... من ز دریا روم تو از خشکی

به سوی کعبه راه بسیارست

نفس بیدار گفت دارم شیخ ...

... نیاز و مسکنت و عجز و غم سپاه منست

به راه عشق نتابم سر از ارادت دوست

که عشق مملکت و دوست پادشاه منست ...

... هزار مرتبه بر تربتم گذشت و نگفت

که این بلاکش افتاده خاک راه منست

مرا که تکیه بر ایام نیست قاآنی ...

... صنع حق را در وجود او تماشا می کند

راه گوش عاشقان از لحن دلکش می زند

صید چشم ناظران از روی زیبا می کند ...

... کز احبا رو چرا سوی اطبا می کند

روز مردم تی راهد ورنه چشمت تار نیست

سرمه در چشم سیاه خود به عمدا می کند ...

... گاه شرم آلوده گاهی بی محابا می رود

او به صحرا می رود وز رشک خاک راه او

در دو چشم ما ز اشک شور دریا می رود ...