... جان برده بیک غمزه چشم خوش غمازت

کردیم نخستین گام در راه تو ترک کام

تا خود چه شود انجام اینست چو آغازت ...

... کی یار هست چون من رند گدای را

در درگهی که راه نسیم صبا نبود

عمریست خاکسار به راهش فتادهایم

او را ز ناز گوشه چشمی بما نبود ...

به محفلی که تو ای چون منی که راه دهد

که عرض حال گدا پیش پادشاه دهد ...

... با رقیبان آشنایی میکند

راه مردم میزند گیسوی او

شمع رویش رهنمایی میکند ...

... نشستهام برهت روز و شب بامیدی

که خاک راه توام بلکه توتیا گردد

اگر تو زهر چشانی مرا بود تریاق ...

... بقتلی من بغیر الذنب اوصاک

بکویت راه پیمودن که یابد

بباب القصر اذ کثرت قتلاک ...

راه خواهی رخت بر دریا فکن

کام جویی قید من و مافکن ...

راه عشق است و بهرگام دوصد جان بگرو

عشق سریست نهانی به دراز گفت و شنو ...

... یکبار رخش نازبرون تا ز و باز بین

عشاق را جبین مذلت به خاک راه

در خون نگر بمالم دل مردمان چشم ...

... حد تقریب نهند اهل حقیقت سویی

مطربار است برو راه مخالف بگذار

چند از این پرده بعشاق نوا میگویی ...

... الهی به خاصان درگاه تو

به سرها که شد خاک در راه تو

به افتادگان سر کوی تو ...

... صد نماید بچشم ما آحاد

راه باریک و دور و ویرانست

شب تاریک و کور مادرزاد

گر ز برهان عقلی و نقلی

راه مقصود را کنی ارشاد

در دو عالم خدای هر دو جهان ...

... هم مگر لطف شما پیش نهد گامی چند

چشم بصیرت کور و راه مقصود دور مگر بهدایت هادی طریق سعادت در این ورطه هلاکت جانی بسلامت بیرون برده از چاه ضلالت بدر آییم و ببرهان عقلی و نقلی آن صاحب دانش و بینش ناسوران سوختگان آتش حسرت مرهم پذیر شود چون استدعا از بندگان عالی چنان بود که چند کلمه منظوم مرقوم فرمایند از این جهت گستاخی شد جواب سیوال منظوم استدعا نمودم و تا بحال نظم و غزلی معروض نشده این هم از التفات سرکار است

ما چو ناییم و نوا از ما ز تست ...

... زنده مرده مرده جهل است

بی خبر از خدا و راه رشاد

مانده درگورتن جلیس و حوش ...

... شکایت نامه گفتم درنوردم تا روان گردد

همان در راه قاصد ریخت رشکم پیچ و تابش را

ندانم تا چه سان از عهده دردش برون آیم ...

... ز پشت ناخنم نسترده نقش روی عنوان را

به تن چسبید بازم از نم خونابه پیراهن

خراش سینه سطر بخیه شد چاک گریبان را ...

... تکلف بر طرف لب تشنه بوس و کنارستم

ز راهم بازچین دام نوازشهای پنهان را

به مستی گر به جنت بگذری زنهار نفریبی ...

... رسیدن های منقار هما بر استخوان غالب

پس از عمری به یادم داد رسم و راه پیکان را

... به قطع وادی غم می گمارد تیزگامان را

ز هستی پاک شو گر مرد راهی کاندرین وادی

گرانیهاست رخت رهرو آلوده دامان را

دماغ فتنه می نازد به سامان رسیدن ها

طلوع نشیه گرد راه باشد خوش خرامان را

پی رسوایی ارباب تقوی جلوه ای سر کن ...

... به شهر از دوست بعد از روزگاری یافتم غالب

ز عنوان خطی کز راه دور آمد نشانی را

... ز نومیدی توان پرسید لطف انتظار ما

نشستن بر سر راه تحیر عالمی دارد

که هر کس می رود از خویش می گردد دچار ما ...

... بر قند نه بر شهد نشیند مگس ما

طول سفر شوق چه پرسی که در این راه

چون گرد فرو ریخت صدا از جرس ما ...

... در خلوتش گذرد نبود باد را مگر

صرصر به خاک راه رساند پیام ما

ای باد صبح عطری از آن پیرهن بیار ...