... بر سر آب چو کشتیست روان محمل ما

شب برد ناله ما خواب رفیقان سفر

به که از منزل شان دور بود منزل ما ...

ماهی که خاست در شهر از رفتنش قیامت

شکر خدا که آمد باز از سفر سلامت

من شاه تخت عشقم تاج شرف به فرقم ...

... جامی ز بود خود بگذر در صف سگانش

خلوت در انجمن سفر اندر وطن به است

سفر خوش است اگر یار همسفر باشد

غبار موکب او سرمه بصر باشد ...

... به هر طرف که نهی چشم جلوه گر باشد

چه سود همسفری با ویم که آن خودکام

ز راه وصل به هر گام دورتر باشد ...

... ز دود آه شبگون خیمه بر افلاک خواهم زد

چو آیی از سفر تا گیرمت بی پیرهن در بر

ز شوق تو گریبان تا به دامان چاک خواهم زد ...

... بس که از جور رقیبان درت در رنجم

هر دم از کوی توام عزم سفر تازه شود

دیده را شد ز غبار خط سبزت مژه تر ...

مدت رفتن آن مه به سفر دیر کشید

مهلت قاصد و تأخیر خبر دیر کشید ...

... پیام رقت خود داد دل از کوی تو جان را

چو آن یاری که بفرستد به یاری از سفر کاغذ

دل جامی ز بحر شعر باشد مخزن گوهر ...

... جامی سرگشته رو در کعبه مقصود داشت

ره به سر نابرده ایام سفر بگذشت حیف

... که به دل ز من خبری دهی و ز دل مرا خبری کنی

چو ز خود جدا نشدی دلا به هوای کعبه مکن سفر

به وصال کعبه گهی رسی که ز خود جدا سفری کنی

چو بلای جان تو جامیا نبود بغیر بتان کسی ...

... گر مددگار شود همت روشن رایی

زآستانش به سفر پای من از جا نرود

نیست در شهر چو من عاشق پابرجایی ...

... نیست جز طوف دیارت غرض از کعبه مرا

باعث سیر همه کعبه روان این سفر است

صفت دوزخ سوزان که ز واعظ شنوی ...

بر عزم سفر دلی ز گیتی ناشاد

رفتم به وداع آن بت حور نژاد ...

... کنیزکی صاحب جمال می گذشت شخصی در عقب وی ایستاد کنیزک گفت آنچه خواجه من با من می کند می خواهی گفت بلی گفت بنشین که خواجه من از عقب می رسد با تو آن کند که با من می کند

کودکی را پدر آمد ز سفر

هر که کردش ز در خانه گذر ...

... مقدم او همه را نیست پسند

مادرت را ز سفر آمده شوی

مژدگانی ز کس مادر جوی

عسجدی - رحمه الله تعالی وی از مرو است و از جمله مادحان یمین الدوله بود و در تهنیت فتح وی مر هندوستان را قصیده ای دارد که مطلعش این است

تا شاه خورده بین سفر سومنات کرد

کردار خویش را علم معجزات کرد ...

... نیارد شاخ بد جز تخم بدبار

نباشد خوش سفر در تندرستی

نگر تا چون بود در رنج و سستی ...

... اخگری بهر خیال خام پختن در سر است

و این رباعی را در تهنیت قدوم بعضی آیندگان از سفر حجاز در رقعه ای نوشته بود

انصاف بده ای فلک مینافام ...

کژدمی زهر مضرت در نیش و تیر خباثت در کیش عزیمت سفر کرد به لب آب پهناور رسید خشک فرو ماند نه پای گذشتن و نه رای بازگشتن سنگ پشتی آن معنی را از وی مشاهده کرد بر وی ترحم نمود و بر پشت خودش سوار ساخت و خود را در آب انداخت و شناکنان روی به جانب دیگر نهاد

در آن اثنا آوازی به گوشش رسید که کژدم چیزی بر پشت وی می زد سؤال کرد که این چه آواز است جواب داد که این آواز نیش من است که بر پشت تو می زنم هر چند می دانم که بر آنجا کارگر نمی آید اما خاصیت خود را نمی توانم گذاشت ...

... بر آن زد رای خسرو تا که در دم

کند رو در سفر با چند همدم

نباشد زان تنعم بیش خرسند ...

... که گفتی قدرت افزون می شود زود

سفر کن کاین زیان آمد تو را سود

به رویش بوسه ها دادی و از جیب ...

... غریب کوی تو شد دل بپرس گه گاهش

چرا که رخت سفر از وطن برای تو بست

نگر تموج خون خواست نقش بند ازل ...