... که در درنگ یقین است و در شتاب گمان

تبارک الله از آن باره ای که نسبت کرد

تنش به کوه متین و تکش به باد وزان ...

... بره تو ابری و باشی نشسته بر بادی

کزو صنوف قضا و قدر بود باران

به دست فرخت آن آب رنگ صاعقه فعل ...

... چهار خلط بود دشمن چهار ارکان

بزرگ بار خدایا شنیده ای به خبر

که از نوایب گیتی چه دیده ام به عیان ...

... دست خاص ملک چو ابر بهار

کرده بر باغ مکرمت باران

عمده مملکت رشید که ملک ...

... گفته و کرده تو را لایق

نص اخبار و آیت قرآن

چون کند تیز دشنه پیکار ...

... چشم او چشم نرگس از یرقان

گر ز ادبار خویش طایفه ای

به هوس گشته اند بی سامان ...

... در طرب چون جهان بپا و بمان

به سخن ابروار لؤلؤ بار

به سخا مهروار زر افشان ...

... وزاشکفه گونه گون گشت زمین آسمان

بتاز در مرغزار بناز در جویبار

بغلط در لاله زار بنشین در بوستان ...

... رای شرف خیزدت بر سر همت نشین

بار ثنا بایدت نهال رادی نشان

تند جهان رام شد تند مکن جان و دل ...

... اگر بنامت یکی برون خرامد به جنگ

نام تو گرداندش باری چرخ کیان

بپوشد او را ز پوست باره او را به چرم

طبع چو ماهی و گرگ جوشن و برگستوان ...

... روز نگهبان چراست بر من و شب پاسبان

همی ببارد چو ابر بر سر من هفت چرخ

هر چه بلا آفرید ایزد در هفتخوان ...

... ز خشم تو شرری گشت آذر برزین

حشر ز جود تو خواهد سحاب لؤلؤ بار

مدد ز خلق تو جوید نسیم مشک آگین ...

... ازان به روی بهی باشد و به جسم ثمین

بزرگ بار خدایا نکو شناخته ای

که نیست یک تن چون من تو را رهی و رهین ...

تبارک الله بنگر میان ببسته به جان

ز بهر خدمت سلطان سپهبد سلطان ...

... به دست قبضه آن ذوالفقار ملک ستان

چنان نمود همی خنجرش ز تیره غبار

چنانکه آتش سوزنده در میان دخان ...

... کراست چون تو خداوند در همه گیهان

بهای خویش ز تو چند بار یافته ام

گران خریدی مفروش مرمرا ارزان ...

... اگر نبودی تیمار آن ضعیفه زال

که چشمهاش چو ابرست و اشک چون باران

خدای داند اگر غم نهادمی بر دل ...

... زیرا که سخت گشته ست از رنج انده این

چونان که چفته گشته ست از بار محنت آن

دانم که کس نگردد از بیم گرد من ...

... خود نیست بر قلمدان دست مرا سبیل

باری مرا اجازت باشد به دوکدان

تا دولتست و بخت که دلها از آن و این ...

... ماهیست نیک روشن و رأییست بس مبین

مانند بارگیران ایام کرده داغ

اقبال را به نام بزرگی تو سرین ...

... از امن گرد ملک تو حصنی کشد حصین

از طبع بردبار تو عفو گناه را

از بیخ حلم کوهی روید همی متین ...

... بر جان او ز بیم سنانها شود سنین

نرهد ز رنج خنجرت از چند بار زه

زاید ز بیم خنجر تو دشمن لعین ...

... من بیفتاده ام مرا بردار

بار اندوه از تنم بفکن

خز کوفی مدار همچو پلاس ...

... وی کریمی و جود را مسکن

نه چو لفظ تو در دریا بار

نه چو کف تو ابر در بهمن ...

... حمل بویا مشک بودی تنگها بر تنگها

بار مروارید بودی کاروان در کاروان

تا خزانی باد سوی بوستان لشکر کشید ...

... دیبه زربفت بینی زین کران تا آن کران

از غبار باد دیناری شده برگ درخت

وز صفای آب زنگاری شده جوی روان ...

... تا گشت فر دولت عالی بهار تو

گویند بارور نبود سرو نیست راست

سروی تو و مصالح ملکست بار تو

در مجلس تو خون قنینه چگونه ریخت ...

... ای پر هنر سوار به میدان نام و ننگ

باد قضا شکاف ندارد غبار تو

بگذارد کار دولت و بگشاد راه دین ...

... از هیبت درنگ تو و کارزار تو

گردد به خدمت تو سر مرد بارور

صحن سرای فرخ تو روز بار تو

ای جوهر محیط شده بر عیار دهر ...

... گر در نیا بدم خرد زودیاب تو

این بار من دعای تو قصر تو را کنم

گویم که سرمد باد جهان را تراب تو ...

... در پای شاه چین بربندی نهد گران

گر یابد از تو فرمان سالار بار تو

قیصر به خواب دید تو را در میان جنگ ...

... هنگام بزم تو شها پر زر و گوهر شد جهان

از لفظ گوهر بار تو وز دست زر افشان تو

فرزانگان در جود تو آزادگان در شکر تو ...

... من چنانم در عرق چون کودکان در آبله

صحن دریا روی هامون گشته از موج غبار

یا شبه گشته به زورق های زرین سر خله ...

... صید جان دشمنانت شد به آواز اسد

تخم عز دوستانت گشت بار سنبله

تا همی نزدیک ذوق ارکان و اوزان بحور ...

... از لشکر ترک و هند و افغانان

بر باره هزار شیر نر کرده

وز بهر شکار بد سگالان را ...

... انگیخته روز معرکه ابری

بارانش ز ناچخ و تبر کرده

بر دشمن کسوتی بپوشیده ...

... نو روز خدمتت همی آید

گیتی همه پر ز بار و بر کرده

بس رود و زمین و کوه را یابی ...

... گردون تو را عیار گرفته

یک ذره بر تو بار ندیده

اعجاز گفته تو شنوده ...

... چهره ز زخم درد شکسته

قامت ز رنج بار خمیده

جان از تن تو چیست گسسته ...

... جسمت به گونه زر کشیده

ادبار در دم تو نشسته

افلاس بر سر تو رسیده ...

... این چرخ نهال سعادتم را

برکنده و بی بیخ و بار کرده

نی نی که مزور شدم ز رنجی ...

... اقبال توام بختیار کرده

باریده دو کفت چو ابر بر من

ایام مرا بی غبار کرده

نعمت رسدم هر زمان دمادم

بر پشت ستوران بار کرده

تو با فلک تند کار زاری ...

... باز گردد همی به عذر گناه

گاه و بیگاه زر همی بارد

تا ز تو گاه شاد شد ناگاه ...

... هین برآرای چون سپهر سپاه

از خراسان چو بار برداری

سوی ملک عراق در کش راه ...

... یقین دان که افزون از آن نامدی

که در مجلس بار و خوان باشدی

رهی تو گر صد دهان داردی ...