... گفتا جهان مهرست الا به روزکین

گفتم معین و یاور ایتام شد کفش

گفتا خدای باد بر او یاور و معین ...

... فی المثل گر سر و پای خود او ماند لخت

کله و کفش خرد بهر تو با کفش و کلاه

من همان صورت زیبای تو را دارم دوست ...

... لب بام آورد همسایه ام را

سر و کارم دگر با لنگه کفشست

تنم از لنگه کفش اینک بنفشست

ولی دیدم به عکس آن ماه رخسار ...

... تمام حقه ها زیر سر تست

چرا پا توی کفش ما گذاری

چرا دست از سر ما بر نداری ...

... هم شسته و هم اطو کشیده

کن کفش و کلاه با بروس پاک

نیکو بستر ز جامه ات خاک ...

... زان که نه ریش دارم و نه سبیل

در سر و پام نیست کفش و کلاه

که چرا قد من بود کوتاه ...

... سستی عقل و ضعف رای ترا

به همه کفش دادی و ملکی

زان که کوچک بدند پای ترا ...

... قصد سر منزل معشوق نمود

دل مادر به کفش چون نارنگ

از قضا خورد دم در به زمین ...

... تا نگردد چه عصا به هر کلیم افعی طبع

از کفش چشمۀ خورشید درخشان نشود

شجر بی ثمر و شاخۀ بی برگ و بر است ...

... گر نهد یاجوج پیش سد اسکندر مرا

گر نکردی جامه و کفش و کله سنگین تنم

چون گیاه خشک برکندی ز جا صرصر مرا ...

... هرکی ز ایشان به ماهی خانه ای یغما کند

هریک اندر هفته جفتی کفش را ساید به پای

هریک اندر ماه دستی جامه از سر واکند ...

... چون که کودک شدکلان کی رحم بر باباکند

ازکلاه و کفش و کسوت کاغذ و کلک و کتاب

نیست کافی گر دوصدکاف دگر انشاکند ...

... ای جان اهل شهر فدای وفای گل

گر صدهزار کفش بدرد به پای خلق

هرگز نمی رسند به کشف غطای گل ...

... کودکان جمله در خروش و نفیر

هریک اندر عزای کفش وکلاه

پسران در غریو و هایاهوی ...

... گویی ازکوره اوفتاده به چاه

وز بهای کلاه وکفش مپرس

همچنان ز ارزش قمیص و قباه ...

... باکلاه بام خورده با لباس مندرس

کفش پاره دست خالی سوی امریکا شوی

بگذری از لالی و بیرون شوی از هفت کل ...

... طوفان حدیث من اگر بگذرد از هند

در زیر لحد ریگ به کفش حسن افتد

شیرین نفتد هرکه زند تیشه که این رمز ...

... نامه تو ببرت چون ببر مرده کفن

خامه او به کفش چون به کف قحبه خضاب

تو هجا گویی و ناهید ز تو نقل کند ...

... پوزه اش همچو پوز اهریمن

شوم چون کفش شرحبیل عرب

کهنه چون موزه اویس قرن

مایه نقرس و کفیدن پای

همچو کفشی که باشد از آهن

درخور پوشش حسن ...

... آن که را خوی خوب راهبر است

به کفش سر خط امان بودی

وان که را خوی بد سرشته به طبع ...

... در دیده فتان بتان رفت و نهان شد

بسترد کفش خاک غم از روی جهان لیک

خاک غم او بر سر گنجینه و کان شد ...

... چون اره به خلق تیز گشتی احسنت

در کفش ادیبان جهان کردی پای

غوره نشده مویز گشتی احسنت