به شبنم صبح این گلستان نشاند جوش غبار خود را

عرق چوسیلاب ازجبین رفت وما نکردیم کار خود را

ز پاس ناموس ناتوانی چو سایه ام ناگزیر طاقت

که هرچه زین کاروان گران شد به دوشم افکند بار خودرا

به عمر موهوم تنگ فرصت فزود صد بیش وکم ز غفلت ...

... تو ای حباب از طرب چه داری پر از عدم کن کنار خود را

بلندی سر به جیب هستی شد اعتبار جهان هستی

که شمع این بزم تا سحرگاه زنده دارد مزار خود را ...

... گرفتار وهم است آزادی ات

صدا می کشد بار زنجیر را

به وهم اینقدر چند خوابیدنت ...

... که آخرروی نرم آب خواهدکشت آتش را

به اهل سوزکاوش داغ جانکاهی به بار آرد

چوشمع زروی نادانی مزن انگشت آتش را ...

... به آهی می توانم قفل بر درزد دکانش را

کجا یابد سر ما ناکسان بار سجود او

مگر برجبهه بنویسیم نام آستانش را ...

... با شغل خانه نسبت خشکی ست نال را

مه شد هزار بار هلال و هلال بدر

دیدیم وضع عالم نقص وکمال را ...

... صید آغوش کرده است مرا

یک نفس بار زندگی چوحباب

آبله دوش کرده است مرا ...

... جوهر اسرار آیا از خلف گیرد فروغ

خنده در بار است چون گل کاروان زخم را

از حدیث دردمندان خون حسرت می چکد ...

... خاک خواهم شد اگر از خاک بردارد مرا

صد فلک ریزد غبار دامن افشانده ام

یک شررگر شعله ادراک بردارد مرا ...

... کوگریبان تا به دوش چاک بردارد مرا

بار اسباب گرانجانی ست سر تا پای من

کیست غیر از خاطر غمناک بردارد مرا

پیکرم گردد غبار یأس و برخیزد ز خاک

به که دست منت افلاک بردارد مرا ...

... بازگشتن نیست از آیینه تمثال مرا

خاک نم گل می کندسامان خشکی از غبار

سیرکن هنگامه ادبار و اقبال مرا

بسکه درمیزان هستی سنگ قدرم بیش بود ...

... غیر خاک آخر چه باید بیخت غربال مرا

می کشم بار دل اما نقش می بندم به خاک

عجز خوش نقاش عبرت کرد جمال مرا

... نگیرد سکته طرف دامن اشعار روانم را

غباری می فروشم در سر بازار موهومی

مبادا چشم بستن تخته گرداند دکانم را ...

... عرق بیرون این دریا نمی خواهد کرانم را

ز درد دل در این صحرا نبستم بار امیدی

جرس نالید و آتش زد متاع کاروانم را ...

... تو معماری این خانه های گمان را

کسی بار دنیا نبرده ست بر سر

ز تسلیم بوسی ست سنگ گران را ...

شدی پیر وهمان دربند غفلت می کنی جان را

به پشت خم کشی تاکی چوگردون بار امکان را

رباضت غره دارد زاهدان را لیک ازبن غافل ...

... نیست سرو از بی بری ممنون احسان بهار

بار منت خم نسازد گردن آزاده را

آب در هر سرزمین دارد جدا خاصیتی ...

... به وادیی که تعلق دلیل کوشش هاست

ز بار دل به زمین خفته گیر قافله را

ز صاحب امل آزادگی چه مکان است ...

... کوگوش کز چکیدن خونم نواکشد

درکوچه های زخم غباری ست ناله را

هنگام شیب غافل از اسرار خودمباش ...

... عریانی توکسوت یکتایی است و بس

تا چند بار دوش نمایی دو شاله را

ناقص نبرد صرفه ز تقلیدکاملان ...

... کرده چتر بدن اسباب پریشانی را

بار یابی چو به خاک درصاحب نظران

چین دامان ادب کن خط پیشانی را ...

... حریصان را نباشد محنت از حمالی دنیا

گرانی کم رسد از بار درهم دوش ماهی را

به جای استخوان از پیکر اینجا تیر می روید ...

... تسلیم عشق بودن مفت است هرچه باشد

ما را چه کار وکو بار درکار و بار عنقا

شهرت پرستی وهم تا چند باید اینجا ...

بحرمی پیچد به موج از اشک غم پرورد ما

چرخ می گردد دوتا در فکر بار درد ما

گر به میدان ریاضت کهربا دعوی کند ...

... مهرة آزاد دل دارد بساط نرد ما

گر دهد صدبارگردون خاک عالم را به باد

بشکندآشفتگی رنگی به روی گرد ما ...

آخر به لو ح آ ینه اعتبار ما

چیزی نوشتنی ست به خط غبار ما

بزم از دل گداخته لبریز می شود ...

... ما و سراغ مطلب دیگر چه ممکن است

در چشم ما شکست ضعیفی غبار ما

نقش قدم ز خاک نشینان حیرت است ...

... بی مدعا ستمکش حیرانی خودیم

بیدل به دوش کس نتوان بست بار ما