... ز هر سو که آیی برین بوم و بر

بجز ژرف دریا نبینی گذر

ز ما هر زنی کو گراید بشوی

ازان پس کس او را نه بینیم روی

بباید گذشتن به دریای ژرف

اگر خوش و گر نیز باریده برف ...

... دل آراسته سوی شهر زنان

ز دریا گذر کرد زن دو هزار

همه پاک با افسر و گوشوار ...

بپرسید هرچیز و دریا بدید

وزان روی لشکر به مغرب کشید ...

... چو خورشید تابان بدانجا رسید

بران ژرف دریا شود ناپدید

پس چشمه در تیره گردد جهان ...

... بهاران کز ابر اندر آید خروش

همان سبز دریا برآید به جوش

چو تنین ازان موج بردارد ابر ...

... همی راند منزل به منزل به دشت

چهل روز تا پیش دریا گذشت

ز دیبا سراپرده ای برکشید ...

... به بالای سروست و با زور پیل

به بخشش به کردار دریای نیل

زبانش به کردار برنده تیغ ...

... پس انگه بجنبید و لشکر براند

ازان سبز دریا چو گشتند باز

بیابان گرفتند و راه دراز ...

... ز رفتن چو گشتند یکسر ستوه

یکی ژرف دریا بد آن روی کوه

پدید آمد و شاد شد زان سپاه

که دریا و هامون بدیدند راه

سوی ژرف دریا همی راندند

جهان آفرین را همی خواندند ...

... چه مردی بدو گفت نام تو چیست

ز دریا چه یابی و کام تو چیست

بدو گفت شاها مرا باب و مام ...

... کنیزک بیامد بر اردشیر

چو دریا برآشفت مرد جوان

که یک روز نشکیبی از اردوان ...

وزین سو به دریا رسید اردشیر

به یزدان چنین گفت کای دستگیر ...

... ز فر و ز اورنگ او گشت شاد

بیامد به دریا هم اندر شتاب

به هر سو برافگند زورق به آب ...

... ز شادی جوان شد دل مرد پیر

همی رفت مردم ز دریا و کوه

به نزدیک برنا گروها گروه ...

... به فرمان تو کوه هامون کنیم

به تیغ آب دریا همه خون کنیم

چو پاسخ بدان گونه دید اردشیر ...

... به دل در ز اندیشه کین گسترید

به نزدیک دریا یکی شارستان

پی افگند و شد شارستان کارستان ...

... چو آباد کردش کس اندر نشاخت

به جایی یکی ژرف دریا بدید

همی کوه بایست پیشش برید ...

... برآن گونه شد لشکر هفتواد

که گفتی بجنبید دریا ز باد

بیابان چنان شد ز هر دو سپاه ...

... پس پشت او بد یکی آبگیر

چو دریای زنگارگون شد سیاه

طلایه بیامد ز هر دو سپاه ...

... بدو اندرون کرم و گنج و گروه

به پیش اندرون شهر و دریا بپشت

دژی بر سر کوه و راهی درشت ...

... بفرمود پس شهریار بلند

زدن پیش دریا دو دار بلند

دو بدخواه را زنده بر دار کرد ...

... شتاب آورد دل پر از خون شود

هرانکس که با آب دریا نبرد

بجوید نباشد خردمند مرد ...

... چو شب در زمین پادشاهی گرفت

ز دریا به دریا سپاهی گرفت

زمین تیره گون کوه چون نیل شد ...

... هم از داغ دیگر کمیتی به رنگ

تو گفتی ز دریا برآمد نهنگ

همی آتش افروخت از نعل اوی ...

... بیاورد سیصد عماری و مهد

گذر کرد بر سوی دریای شهر

شب و روز بودی به مهد اندرون ...

... چو نزدیکی چشمه سو رسید

برون آمد از مهد و دریا بدید

ازان آب لختی به سر بر نهاد ...

... که از خویشتن دید نیکی همه

ز دریا برآمد یکی اسپ خنگ

سرین گرد چون گور و کوتاه لنگ ...

... بپیچند و خوی پلنگ آورند

من این دشت جهرم چو دریا کنم

ز خورشید تابان ثریا کنم ...

... همی تیر بارید ز ابر سیاه

نه دریا پدید و نه دشت و نه راغ

نبینم همی در هوا پر زاغ ...

... به هر جای آتش همی سوختند

ز دریا چو خورشید برزد درفش

چو مصقول کرد این سرای بنفش ...

... میان کهان و میان مهان

دلت گر به درهای دریاستی

ز دریا گهر موج برخاستی

ندانست کس در جهان کان کجاست ...

... که ننگ آمدت این سرای سپنج

به دریا همانا که چندین گهر

به دیده ندیدست کس بیشتر ...

... هرانکس که بودند نخچیرجوی

سوی آب دریا نهادند روی

جهاندار بهرام هر هفت سال

بدان آب رفتی به فرخنده فال

چو لشکر به نزدیک دریا رسید

شهنشاه دریا پر از مرغ دید

بزد طبل و طغری شد اندر هوا ...

... به شادی بخندد دل از مهر تو

دلت همچو دریا و رایت چو ابر

شکارت نبینم همی جز هژبر ...