... به توفان حوادث چاره ها خون شدکنون صبری

به ساحل کشتی ما را مگر لنگر برون آرد

صفاها آخر از عرض هنر زنگار شد بیدل ...

... ضبط خودت بن است غم خلق هرزه چند

گوهرمحیط را به چه ساحل برآورد

بنیاد این خرابه به آبی نمی رسد ...

... درویشی من سرخوش صهبای تسلی است

ساحل قدح از گردن گرداب نگیرد

زین خواب گمان وا نشود چشم یقینت ...

... دل به راحت گر نسازد با گدازش واگذار

گوهر ما بحر خواهد گشت اگر ساحل نشد

در بیابانی که ما را سر به کوشش داده اند ...

... آیینه عبث طالب سیماب برآمد

از ساحل این بحر زبان می کشد آتش

کشتی به چه امید ز گرداب برآمد ...

... رهایی نیست از هستی بغیر از خاک کردیدن

از این درپای عبرت هرکه شد ساحل برون آمد

به کوشش ربط نتوان داد اجزای هوایی را ...

... دل جمع دارد چه دنیا چه عقبا

چوگوهر شدی بحر و ساحل نماند

در این بزم ز آثار اسرارسنجان ...

روزگاری شد که از اهل وفا دل برده اند

رخت خود زین بحر گوهرها به ساحل برده اند

ماضی از مستقبل این انجمن پر می زند ...

... عاقبت بویی نبردیم از سراغ عافیت

ساحل گم گشته ما را به دریا ریختند

تا نفس باقیست همچون شمع باید سوختن ...

... نقص سرمایه هستی ست عدم نسبتی ام

کشتی ام داشت شکستی که به ساحل بستند

نذر بینایی دل هر مژه اشکی دارد ...

... سعی غواص در این بحر جنون پیمایی ست

آرمیدن گهری بود به ساحل بستند

چون سحر مرهم کافور شهیدان ادب ...

... گر شوی مرکزپرگار حقیقت چوگهر

در دل بحر همان راحت ساحل بخشند

رهروانیم ز ما راست نیاید آرام ...

... خار پا با شوخی رفتار یکجا می کشند

قانعان ساحل بی دست پاییهای عجز

دام ماهی گر کشند از آب دربا می کشند ...

... فقر هم در عالم خود سایه پرورد غناست

آرمیدنهای ساحل نازگوهر می کند

یمن آگاهی ندارد رغبت گفت و شنود

اینقدر افسانه آخرگوش ما کر می کند

حسرت ساحل مبر بیدل که در دریای عشق

کم کسی بی خاک گشتن خاک بر سر می کند

رفته رفته عافیت هم کینه خواهی می کند

ساحل آخر کشتی ما را تباهی می کند

دوستان بر موی پیری اعتماد عیش چند ...

... ما نه تنها نیستی را دادرس فهمیده ایم

بحر هم از موج دارد دست بر ساحل بلند

چین ابروی تو هرجا بحث جوهر می کند ...

... جاه را با آبروی خاکساریها مسنج

نیست ممکن گردن موج از سر ساحل بلند

چشم اهل جود اگر می داشت رنگی از تمیز ...

... گرعافیتی هست ازین بحر برون است

غواص ندانست که ساحل گهری بود

از جرات پرواز به جایی نرسیدیم ...

... مژده ای کوشش که از توفان عالمگیر شوق

خاک ساحل مرده ما هم شناور می شود

در هوایت نامه آهی گر انشا می کنم ...

... جرم خودداری ست از بزم تو دور افتادنم

قطره چون فال گهر زد باب ساحل می شود

دشت امکان یکقلم وحشت کمین بیخودی ست ...