... هر ناله جانسوز که از نای برآید

سرگرم سراسر روی کوچه یار است

در دیده بالغ نظران پرتو خورشید ...

... دید هر کس آن سر و خرطوم را داند که هست

کوچه راهی از زمین تا گنبد چرخ برین

می شود قطب شمالی در نظرها ناپدید ...

... کار دم شمشیر نماید نفس اینجا

در کوچه الفت دل صاف آینه دار است

غیراز نفس خویش چه گیرد عسس اینجا ...

... نقابی در میان است از غبار پیش و پس اینجا

غبار خاطر تیغ ات چرا شد کوچه زخمم

که جز خونابه حسرت نمی باشد عسس اینجا ...

... تمنا حسرت الفت خمارچشم میگونت

سراغ کوچه ناسور داند شیشه مل را

علاج زخم دل ازگریه کی ممکن بود بیدل ...

... جمعیت دل است مدارای کفر هم

چون سبحه کوچه داد به زنار دین ما

خورشید درکنار و به شب غوطه خورده ایم ...

... آن کس که بگذرد ز خم زلف یارکیست

بر دل چه کوچه ها که ندادند شانه ها

آتش اگر زگرمی خویت نشان دهد ...

... روشن است ازبند بندم وحشت احوال دل

هر گره در کوچه نی ناله ای را نقش پاست

عاجزی را پیشوای سعی مقصد کرده ایم ...

... ما را چو رشته ای که به سوزن وطن کند

چندانکه بگذریم درین کوچه جا بس است

بیدل مرا به بوس و کنار احتیاج نیست ...

پیر عقل از ما به درد نان مقدم رفته است

در فشار کوچه های گندم آدم رفته است

ای به عبرت رفتگان عالم موت و حیات ...

... در دل آب به این رنگ چمن پیراکیست

که رگ کوچه هرموج خیابان شده است

صفحه آب چه حیرت رقمیها دارد ...

... شمع از چه درین بزم به هر عضو زبان بست

عمری ست ز هر کوچه بلند است غبارم

بیداد نگاه که بر این سرمه فغان بست ...

... سرگرم خوش خرامی ناز است ناوکت

این مغز فتنه کوچه رو استخوان کیست

فریاد ما به چشم سیاهت نمی رسد ...

... گویند دل گم شده پامال خرامی ست

فریاد در آن کوچه کسی راهبرم نیست

در عالم عنقا همه عنقا صفتانند ...

... رشته امید من نگسسته نتوان تاب داد

بی طراوت بود بیدل کوچه باغ انتظار

گریه نومیدی آخر چشم ما را آب داد

... در سعی جنون زن از وبال هوش بیرون آی

به زحمت تا نگیرد کوچه دانش عسس دارد

نه تنها شامل هستی ست عشق بی نشان جوهر ...

... ستم نصیب دلم من کجا و درد کجا

نفس به کوچه نی رفت و ناله پیدا کرد

ز شرم چشم تو دارد خیالم انجمنی ...

... ناله گل ناکرده نگذشتم ز عبرتگاه دل

تنگی این کوچه ام چون نی خرام افشار شد

جز غرور ما و من این دشت پالغزی نداشت ...

... پای من سر شد برتر نمی دانم چه شد

از دمیدن دانه من کوچه گرد بیکسی ست

مشت خاکی داشتم بر سر نمی دانم چه شد ...

... چندان که پری بال کشد شیشه دواند

صد کوچه خیال ست غبار نفس اینجا

تا سیر گریبان به چه اندیشه دواند ...