... پس آنگه نرم با سرپنجه چون داود آهن کن

گل راحت نچیده در جهان جز لاله حسرت

تو هم چون جغد در ویرانه باش و ترک مسکن کن ...

... طینت خاک تو را حق چون ز علیین سرشته

لاله توحید را در گلشن قلب تو کشته

نام نیکوی تو را در دفتر ایمان نوشته ...

... از گلستان جنان در کربلا پایی گذار

بین زمین گردیده از خون حسینت لاله زار

این به خون آغشته پیکرزینت دامان تست ...

... پس و پشت عباس شمشیر زن

زگلبرگ رخ بر زمین لاله پاش

برآمد به گردون غو درو باش ...

... به تن باردم ناوک ازچای سوی

زخون لاله گون پیکرو روی و موی

دل ازکین بد گوهران دردناک ...

... همی گفت و از دیده سیلاب خون

فرو ریخت بر چهره ی لاله گون

که ناگه ز سوی دگر سنگ جست ...

... تن خویش بی توش دید ازعطش

شدش زعفرانی رخ لاله وش

از آن بدگهر دشمنان خواست آب ...

... بزد دست ودامانش محکم گرفت

به برگل گل از لاله شبنم گرفت

بگفت ای روان نیا وپدر ...

... نخستین خیابان این نغز باغ

که ازهرگلشن دردل لاله داغ

به عون جهاندار انجام یافت ...

... چو آیی ز پرده به بالین برم

ببینی ز خون لاله گون پیکرم

مبادا برآری به مرگم خروش ...

... به خدمت مرا پشت شد چنبری

رخ لاله گون گشت نیلوفری

یکی تیر بودم کمانی شدم ...

... بده رخصتم تا دراین دشت جنگ

کنم چهر ه از خون خود لاله رنگ

شهنشاه پوزش ازآن مرد راد ...

... اگر جست خواهی به ناچار جنگ

زخون گرددت موی ورو لاله رنگ

به تو نا بمانم بمویم همی ...

... دریغا ز آزاده ی بوتراب

که از خون او لاله گون شد تراب

دریغا از آن روی خورشید وش ...

... قرین تنش محنت جان گسل

بدی همچو لاله دلش داغدار

که تا رفت از این دار ناپایدار ...

... زخون گشته چون ارغوان سنبلش

شده داغ چون لاله برگ گلشن

سراپای آن ماه یوسف غلام ...

تنی دید مانند لاله ستان

پر از غنچه ی ناوک جانستان ...

... که نالد چو مرغان بشکسته بال

ز نرگس چکد ژاله بر لاله اش

بسوزد دل سنگ بر ناله اش ...

... نگون از برش زین و بگسسته تنگ

سرا پایش از خون شه لاله رنگ

خروشان و جوشان چو دریای چین ...

... حسینی ع که پروردی اش درکنار

ببین گشته از خون تنش لاله زار

سرش را بریده نگر از قفا ...

... به چشم آمدش گلشنی جانفزا

شکفته در آن لاله های عزا

ز خون جوانان سیمین عذار

زهر سو زمینش شده لاله زار

بسی سرو قد خفته در خاک او ...

... و یا خواری از گل شده حاصلت

که چون لاله پر داغ گشته دلت

به ناگاه آن مرغ خود را خلید ...