ای دل افسرده از غم در ملالی تا به کی

با حوادث‌های گردون در جدالی تا به کی

انقلابات جهان در قیل و قالی تا  به کی

در شکایت پیش هرکس در مقالی تا به کی

گر رسد روزی ترا رنجی به دوران غم مخور

خانه صبرت شود از غصه ویران غم مخور

گر یکی باشد غمت گر صدهزاران غم مخور

هست در این پرده پس اسرار پنهان غم مخور

تا نگردی واله و حیران به صحرای مجاز

از حقیقت کی دری بر روی تو سازند باز

از تب حرمان بسوز و با غم هجران بساز

عاقبت یابی شفا از این بلای جانگداز

گر جهان از فتنه گردد پر ز شور و غلغله

و رفتد در پنج حس و چارار کان ولو برای او

شش جهت چون کشتی بی‌بادبان در زلزله

از تنگ ظرفی نگردد تنگ بر تو حوصله

صبر مفتاح فرج گردید جانا شو صبور

شادمان شو کز پس این غم تو را آید سرور

غیبتی خواهد که تا ظاهر شود قدری حضور

بعد از این ظلمت برآید آفتابی پر ز نور

حامی حکم خدا و حافظ شرع مبین

شهریار ملک امکان خسرو اقلیم دین

واقف اسرار پنهان کاشف شک و یقین

در نخستین کرد نورش جلوه اندر ماء وطین

ای شه دنیا و دین پرگشته عالم از فساد

از شرف اسلام و شرع انور از رونق فتاد

کرده بر پا دشمنان دین لوای شر نهاد

وقت آن شد ای پناه بی‌پناهان کزوداد

هر که را می بود در سر دعوی پیغمبری

اشقیا کردند بردار فنا از خودسری

کرده از بهر ریاست هر کسی بیرون سری

آن کند از کفر کیشی دعوی پیغمبری

یا غیاث المستغیثین حق یزدان الغیاث

یا امان الخائفین از ظلم و عدون الغیاث

حق اسماء جلال حق سبحان الغیاث

حق توریه و زبور و صحف و قرآن الغیاث

ای معین بی‌معینان ای ولی دادگر

ای دلثیل گمرهان ای هادی جن و بشر

صنحه آفاق پر شد از نفاق و شور و شر

خیز و بر پا کن لوای نصرت و فتح و ظفر

یک طرف روسی گشاید دست تخریب از جفا

بر رواق و گنبد پرنورشاه دین رضا

یک طرف بانی کند قانون شرع مصطفی

از ره شیطان پرستی برخلاف مدعا

ای ولی الله اعظم ای شه مالک رقاب

ای سلیل احمد و ای جانشین بوتراب

نی وجودت کرده حق از کل اشیاء انتخاب

فتنه دجال و شیطان کرده عالم را خراب

آرزوی دیدنت دارند جمعی دوستان

گرچه نبود حضرتت را دوستی اندر جهان

گر ترابد دوستانی از چه می‌گشتی نهان

ای صفاتت همچو ذات حضرت باری عیان

از نخستین خلقت بر اوصیا خاتم شدی

فخر آباء کرام خویش در عالم شدی

وارث هر درد و غم از خلقت آدم شدی

مرجع هرگونه رنج و محنت و ماتم شدی

«اعن الله جزاک فی المصائب والبلا»

خاصه از جدت حسین و واقعات کربلا

کی فراموشت شود زان خسرو و بی‌اقربا

روز و شب پیوسته داری منبر ماتم بپا

یاد آید چون تو را آن سرو قامت اکبرش

یاد از آن ششماهه طفل شیرخواره اصغرش

یا جدا از تن دو دست یاور آب آور

یا ز تیغ شمر و آن خشکیده کام و حنجرش

چون به خاک افتاد از زین جسم پر تاب و تبش

در خیام آمد ز میدان مرکب بی‌صاحبش

الظلیمه الظلیمه صیحه زن ورد لبش

از حرم اهل حرم یک سر بدور مرکبش

سوی میدان شد شتابان زینب زار و حزین

دید با شمشیر بران از جفا شمر لعین

کرده جا بر سینه بی‌کینه سلطان دین

به افغان شد نزد ابن سعد کای کافر ببین

ماند بی‌کس جد پاکت ای ولی کردگار

در زمین کربلا بی‌یاور و بی‌غمگسار

با لب عطشان و کام خشک و قلب داغدار

سر برید از پیکرشک شمر لعین نابکار

آمد اندر قتلگهچون زینب بی‌خانمان

کرد جابر روی نعش شهریار انس و جان

گفت یا رب کن قبول این کشته در خون طپان

سوی جدش کرد رو پس با دو صد آه و فغان

دید در خون پیکر اعوان و اخوان یک طرف

غارت اموال یکسو آه طفلان یک طرف

پس نمود از بی‌کسی رو جانب ملک نجف

کای پدر این زمین از جور اعدا وااسف

در بقیع بنمود رو آنگاه به چشم اشکبار

کرد با مادر خطاب از سوز قلب داغدار

مادرا بین دخترانت بی‌کس و بی‌غمگسار

از گلستان جنان در کربلا پایی گذار

ای سلیل طیب پیغمبر(ص) امی نسب

زاده شیر خدا ای شهریار ذوالحسب

از ستم بستند در زنجیر با رنج و تعب

حضرت زین‌العبا را با تن پرتاب و تب

بهر بی‌یاری جدت ای ولی ذوالجلال

چشم (حاجب) گرید از غم صبح و اشم و ماه و سال

داغ صامت کردهاو را در جهان بشکسته بال

با جناب حاج اسدالله آن نیکو خصال