... دور چشم بد هنوزآن نو خط ما ساده است

گوهریم اما زپیچ وتاب دریا بیخبر

جز به روی ما تحیر چشم ما نگشاده است ...

... گوهر ماکاش از ننگ فسردن خون شود

می رود دریا ز خویش و موج ما استاده است

دل به نادانی مده بیدل که در ملک یقین ...

... آشیان عیش زیر بال بسمل بوده است

غافلم دارد ز دریا لاف بینش چون حباب

پرده چشمی به چندین جلوه حایل بوده است ...

... عهد ما با نقش پارنگی که ازرو جست بست

قطره واری تا ازین دریا کشی سر بر برکنار

بایدت چون موج گوهر دل به چندین شست بست ...

... ز بس غبار که دارد طبیعت امکان

سفینه در دل دریا به ساحل افتادست

بلای کج روی ات را کسی چه چاره کند ...

... غرق وحدت باش اگر آسوده خواهی زیستن

ماهیان را هرچه باشد غیر دریا آتشست

جز به گمنامی سراغ امن نتوان یافتن ...

... مگذر از وضع ادب تا آبرو حاصل کنی

چون به خود پیچیدگوهر در دل دریا نشست

برتریها منصب اقبال هر نااهل نیست ...

... حسن در جوش عرق خفت از ترددهای ناز

آب این گوهرز شوخی بر رخ دریا نشست

پرگران خیزیم از سعی ضعیفیها مپرس ...

... آبرو ذاتی ست بیدل ورنه مانند گهر

مهره گل هم تواند در دل دریا نشست

... صافی وحدت مکدرگشت کثرت جلوه کرد

موج شد تمثال تا آیینه دریا شکست

کیست دریابد عروج دستگاه بیخودی

رنگ ما طرف کلاه ناز پر بالا شکست

موج دریای ندامت امتحان آگهی ست

صدمژه یک چشم مالیدن به چشم ما شکست ...

... عالمی را حسرت آن لعل درآتش نشاند

موج گوهر خار در پیراهن دریا شکست

در خم زلفت چسان فتاد دل گردد بلند ...

... هیچکس افسرده زندان جمعیت مباد

قطره تا گوهر نمی گردد به دریا واصلست

هر طرف مژگان گشایی حسرت دل می تپد ...

... بت به غم برهمن ز آتش سنگش ستیست

تاب و تب موج و کف خارج دریا شمار

قصه کثرت محو ان بیدل ما وحدتی ست

... تا سیل می خرامد ویرانه را عروسی ست

دریا گهرفروش ست از آرمیدن موج

گر آرزو بمیرد فرزانه را عروسی ست ...

... حیرتم آیینه گر شانه گریبان کیست

قطره ما چون حباب سینه دریا شکافت

همت پرواز ما خنده توفان کیست ...

... نواپرورده عجزیم بیدل

درین دریا خم هر موج چنگیست

... دوری اندیشیدنم زان آستان نامحرمی ست

آه از آن دریا جدا گردیدم و نگداختم

چون گهر غلتیدن اشکم ز درد بی نمی ست ...

... اگر ز وهم برآیی چه موج و کو گرداب

جهان به خویش فرو رفته است دریا نیست

حساب هیچکسی تا کجا توان دادن ...

... بعد ازین دربند گوهر خاک می باید شدن

قطر ما رقص موجی داشت در دریا گذاشت

در گداز خود چو اخگر فیض مرهم دیده ایم ...

... دوری فطرت از اسرار حقیقت ازلیست

گوهر این عقده جاوید ز دریا برداشت

اوج قدر همه بر ترک علایق ختم است ...