... فنا مشکل کند منع تپش از طینت عاشق

به ساحل نیز درد موج این دریا تسلسل را

ز فرق قرب و بعد نازمشتاقان چه می پرسی ...

... تو هم مگذار دامان شکست شیشه دل را

نم راحت ازین دریا مجو کز درد بی آبی

لب افسوس تبخال حباب آورد ساحل را ...

... شمع صبح عالم اقبال داند شام را

موج دریا را به ساحل همنشینی تهمت است

بیقراران نذر منزل کرده اند آرام را ...

... ز شرم عافیت محرومی جهدم چه می پرسی

عرق بیرون این دریا نمی خواهد کرانم را

ز درد دل در این صحرا نبستم بار امیدی ...

... گریه توفان کرد چندانی که دل هم آب شد

موج سیل آخر به دریا برد هامون مرا

داده ام ازکف عنان و سخت حیرانم که باز ...

... ز خودداری ماست محرومی ما

برون رانده خشکی ز دریا کران را

تمیزی نشد محو این نرگسستان ...

... طبع دون کی پاس داردنکته سربسته را

یأس کرد آخر سواد موج دریا روشنم

خواندم از مجموعه آفاق نقش شسته را ...

ربود از بس خیال ساعد او هوش ماهی را

نمی باشد خبر از شور دریا گوش ماهی را

نفس دزدیدنم در شور امکان ریشه ها دارد ...

... ز دم سردی دوران کم نگردد گرمی دل ها

فسردن مشکل است از آب دریا جوش ماهی را

حریصان را نباشد محنت از حمالی دنیا ...

... نصیحت کارگر نبود غریق عشق را بیدل

به دریا احتیاج در نباشد گوش ماهی را

... خاریم ولی در هوس آباد تعین

بر دیده دریا مژه چیده ست خس ما

ما و سخن ازکینه فروزی چه خیال است ...

... ازبس که نفس سوخت کباب است دل ما

دریا به حبابی چقدر جلوه فروشد

آیینه وصلیم و حجاب است دل ما ...

... چون حباب از خجلت اظهار خاموشیم ما

شور این دریا فسون اضطراب ما نشد

از صفای دل چوگوهر پنبه درگوشیم ما ...

... صید محرومی چو من در مرغزار دهر نیست

می رمد از وحشتم چون موج دریا دام ها

بس که بنیادم زآشوب جنون جزو هواست ...

... روغن تصویر درد حسن ازین بادام ها

موج دریا را تپیدن رقص عیش زندگی ست

بسمل او را به بی آرامی ست آرام ها ...

... حسن از خط نو خیز برآورده زبان ها

دریاد تو هویی زد و بر ساغر دل ریخت

درد نفس سوخته سر جوش فغان ها ...

... توفان غبار عدمیم آب بقا کو

دریا به میان محو شد از جوش کران ها

پیداست به میدان ثنایت چه شتابد ...

... در کنه تو آگاهی و غفلت همه معذور

دریا ز میان غافل و ساحل ز کران ها

عمری ست که نه چرخ به رنگ گل تصویر ...

... چون صبح به گردون رفت جوش کف صابون ها

غواصی این دریا بر ضبط نفس ختم است

در شکل حباب اینجاست خم ها و فلاطون ها ...

مارا زگرد این دشت عزمی است رو به دریا

پرکهنه شد تیمم اکنون وضو به دریا

کرکسب اعتبارات دوری ز بزم انس است

یک قطره چون گوهرنیست بی آبرو به دریا

شرم غنا چه مقدار بر فطرتم گران بود

کزیک عرق چوگوهررفتم فرو به دریا

بی ظرف همتی نیست درعشق غوطه خوردن

گرحرص تشنه کام است ترکن گلو به دریا

خفت کش خیالی باد سرت حبابی ست

تاکی حریف بودن با این کدو به دریا

علم و فنی که داری محو خیالش اولیست

کس نیست مردتحقیق بشکن سبوبه دریا

خلقی پی توهم تا ذات می رساند

ما نیز برده باشیم آبی ز جو به دریا

سرمایه خفت آنگه سودای خودنمایی

غیر ازتری چه دارد موج از نمو به دریا

بی جوهر یقینی از علم و فن چه حاصل

ماهی نمی توان شد ای کرده خو به دریا

سامان غیرت مرد از چشمه سار شرم است

آبی که درجبین نیست غافل مجوبه دریا

هرچند کس ندارد فهم زبان تسلیم

دست غریقی آخر چیزی بگو به دریا

بیدل تردد خلق محوکنار خود ماند

نگشود راه این سیل از هیچ سو به دریا

چو شمع تا سحر افسانه می شود تب وتاب

نگاه برق خرام است جلوه ای دریاب

اگر غنا طلبی مشق خاکساری کن ...

... کسی چه چاره کند سرنوشت را بیدل

نشست سرخط موج ازجبین دریا آب

... خاک بر جا مانده من آبرو دارد خطاب

گر به دریا سایه اندازد غبار هستی ام

از نفس چون فلس ماهی رنگ می بندد حباب ...

... موج ها باید زدن تا ساحلی پیدا شود

می کشد خود را در این دریا به صد قلاب آب

رفتن عمر از خم قامت نمی خواهد مدد ...