... یا فشانده گرد راه حیدر کرار گل

آنکه باد گلشن خلقش چو بر دریا وزد

غنچه سان گردد گهر در قعر دریا بار گل

گر هواداری کند حفظش مزاج دهر را ...

... دشمنانش را به تن زخم از دم شمشیر او

تازه می گردد چنان کز آب دریا بار گل

غازیان را در رکابش تیغها پرخون بود ...

... دست حفظش سایه گستر گشت تا بر روی بحر

جمع شد از بس دل دریا ز آشوب جهان

همچنان کاهل جهان زر را به همیان می کنند

بحر همیان را ز ماهی می کند در زر نهان

تا نگردد شوری از دریا به دورانش بلند

بحر می دوزد زبان در خویشتن از ماهیان ...

... طاقت زهاد را از بوی می دادی به آب

باده دریا کشی در جام رندان ریختی

منعمان را ساختی سرمست صاف خوش دلی ...

... هر طرف از بسکه مروارید غلطان ریختی

ماند مانند صدف خالی کف دریا ز در

آبروی مایه داریهای عمان ریختی ...

... همچنان کز خامه مانی فن صورت گری

زورق تن را که طوفانی است در دریای عشق

دل تپیدن بادبانی گشت و حیرت لنگری ...

... از پی آرام دل چون قطره خود را جمع ساز

شورش دریاست آری در خور پهناوری

تیره روزان را بود فیض از دم روشن دلان ...

... بسکه شد شرمنده دست گهر بارش چه دور

گر رود در خود فرو دریا ز گرداب از تری

بر زمین زد شام عید از ماه نو مضراب را ...

... باطن و ظاهرش از ماهی و موج است زبان

تا تواند صفت گوهر او دریا گفت

رخت هستی چو بهم بست ازین کهنه رباط ...

... از تو شده کوه مرصع کمر

داده به دریا ز کران تا کران

جود تو همیان زر از ماهیان ...

... نموده امتزاج آتش و آب

زعکس شمع کافتاده به دریا

شده کیفیت سیرش دو بالا ...

... نگین لعل را ماند حبابش

زبس در قصر این دریای بیغش

گهر یاقوت شد از تاب آتش ...

... بود چون ماه نو بر چرخ اخضر

به دریا شعله چون شد پرتو افکن

به ارباب بصیرت گشت روشن ...

... تهی کیسه بود کان از سخایش

تنگ مایه است دریا از عطایش

چو مهر و ماه با اقبال و دولت ...

... زر و گوهر ز بس بر خاک پاشید

دکان کان و دریا تخته گردید

به دورش خوشدلی از بسکه عام است ...

... رگ گل همچو نبض آید بجستن

رود چون باد اگر بر روی دریا

نجنبد آب او آیینه آسا ...

... کی درد طلب کم شود از شربت وصل

دریا نبرد تشنگی ماهی را

... زینت بخش صلاح باشد کرمت

در دست تو سبحه چون گهر در دریا است

... اهل معنی شکوه دیگر دارند

گر آینه می داشت تهی دریا بود

در ماتم شاه شهدا گریه کنید

دریا دریا در این عزا گریه کنید

چون ابر بهار با تمام اعضا ...

... هر چند بود زجهل حالش ابتر

با آنکه برون آمده است از دریا

بیرون نتواند آمد از آب گهر

... تا به دل روزگار بار نباشی

تا تو به دریا نمی دهی دل خود را

هرگز از این ورطه برکنار نباشی ...

... گو هر گره بست از بی نیازی

دستی که شستیم از آب دریا

گر جیب ناموس تنگت نگیرد ...

کرده ام باز به آن گریه سودا سودا

که ز هر اشک زدم بر سر دریا دریا

ساقی امشب چه جنون ریخت به پیمانه هوش ...

... مشت خاکی که دهد طرح به صحرا صحرا

دل آشفته ما را سر مویی دریاب

ای سرموی توسرکوب ختنها تنها ...

... عمری ست طعمه خوار هجوم ندامتیم

یارب چرا چوموج به دریا زدیم پا

زین مشت پرکه رهزن آرام کس مباد ...

... تلاش مطلب نایاب ما را داغ کرد آخر

جهانی رنج گوهر برد جز دریا نشد پیدا

دل گمگشته می گفتند دارد گرد این وادی ...