... روان را چه شادی چه اندوه و غم

کرا مرگ در آب دریا بود

ز آتش بترسد نه والا بود ...

... به یک روزجایی نیاسوده ای

بیابان و هامون و دریا وکوه

همانا که گشتی از ایشان ستوه ...

... زکردار سیمرغ و شهر برنج

زدریای ژرف و زهرگونه رنج

همان اژدر وگرگ و شیر ژیان ...

... شکم گرسنه کسی شکیبد ز نان

نبیند همی موج دریا دمن

نجوشد شکم گر نباشد دهن ...

... وگرنه زبان هیچ رنجه مکن

خردهمچودریاسخنگوهر است

چنان است که گوهر به دریا در است

کرانه زدریا نیاید پدید

چو یزدان خرد بی گمان او بدید ...

... غوکوس برخاست وآواز نای

سپاه اندرآمد چو دریا زجای

جهانی کجا بود دینارگون ...

... ازآن رو سیه مردهشتصد هزار

درآمد یکایک چو دریای قار

زبس چاک چاک و زبس دار وگیر ...

... زمشرق به مغرب گرفته شتاب

زدریای صنعت یکی قطره ای

نیارم که وصفش کنم ذره ای ...

... زشرمت همی سرفکندم به پیش

زدریای عصیان تنم غرق گشت

چوموری که افتاده باشد به طشت ...

... که از زهرخود را کشند از نهان

ویا آن که خود را به دریا وچاه

کند غرق تا گرددش جانتباه ...

... گر آنچه هست بر این تن نهند بر کهسار

ور آنچه هست درین دل زنند بر دریا

ز تابش آب شود در در میان صدف ...

... زمین نماید با قدر و رای تو گردون

شمر نماید با طبع و دست تو دریا

برفت کین تو بر آب ازو بخاست غبار ...

به نو بهاران غواص گشت ابر هوا

که می برآرد ناسفته لؤلؤ از دریا

به لؤلؤ ابر بیاراست روی صحرا را ...

... هوا به خوشی چون طبع مردم دانا

ز سبزه گویی دریای سبز گشت زمین

درو پدید شده شگل گنبد خضرا ...

... طیره ز علو قدر او گردون

شرمنده ز غور طبع او دریا

این در شاهی ز نعت مستغنی ...

... عزم و حزمش چو مردم دانا

دریابد اگر به دل کنی فکرت

بشناسد اگر کنی به چشم ایما ...

... وانگاه که با شیر دژاگاه کنی رزم

با گردش گردون شود و جوشش دریا

باشد چو دمان دیوی اندر دم پیکار ...

... بس نباشد سخاوت او را

زاده کوه و داده دریا

گر جهانی به یک عطا بدهد ...

سپاه ابر نیسانی ز دریا رفت بر صحرا

نثار لؤلؤ لالا به صحرا برد از دریا

چون گردی کش برانگیزد سم شبدیز شاهنشه ...

... چو رزمگه راتف و سرشگ حمله و خوی

کند چو دوزخ و دریا کنار آتش و آب

به مرغزار قضا از درخت بأس و عمل ...

... ز بیم غارت باشد خزینه گوهر و در

به کوه و دریا در زینهار آتش و آب

بود قضا و قدر پیشکار اختر و چرخ ...

... نه بی انعام تو کان را یسار است

ز جودت موج دریا یک حبابست

ز خشمت جوش دوزخ یک شرارست ...

... یک پی زمین نماند که از زخم تیز تو

از خون کنار خاک چو دریا کنار نیست

بی مغز دشمن تو در او نیست هیچ دشت ...

... در دیده منازع ملک تو خار باد

جاری به کوه و دریا چون رنگ و چون نهنگ

آن کوه کوب هیکل دریا گذار باد

ملک تو را که خیزد دریا و کوه از آن

چون کوه دستگاه و چو دریا یسار باد

تابنده دولت تو و فرخنده ملک تو ...

... در قبض و بسط عالم دست نفاذ تو

پیوسته چرخ قوت و دریا یسار باد

شب ها و روزهای تو در حل و عقد ملک ...

... سرشک دیده صدف وار در ناب کنند

گر آنچه هست بر این تن زنند بر دریا

به رنج در دهان صدف لعاب کنند ...

... نشگفت کز اشکم همی کنارم

ماننده دریا کنار دارد

اندر دلم آتش که برفروزد ...

... پیوسته مرا زیر راه هیونی

صحرا بر و دریا گذار دارد

چون خضر و سکندر مرا همیدون ...

... بر چرخ زمین افتخار دارد

بر دریا طبع تو سرفرازد

وز گردون رای تو عار دارد ...