... بر سینه ماست هرکجا کوه غمی است

در دیده ماست هرکجا دریایی است

... منغزلیاته

ز بحر عشق تو هر قطره ای چو دریایی است

به کوی وصل تو هر پشه ای چو عنقایی است ...

... بی خبر از خود خبردار آفرین

تا به دریایی تو ما در ساحلیم

وصف دریا را چگونه قابلیم ...

... مرا در پرورش خوباز کرد از آب و از نانش

بگفت این بی بها گوهرنه دریایی صدف خواهد

یکی در یتیم است این و باید تاج سلطانش ...

... بهرجا لطف او گلزری از گل

بهرجا قهر او دریایی از خون

اگر امرش بجنباند زمین را ...

... فرمانده دنیایی و فرمانبر خسرو

ویران کن دریایی و برهمزن کانی

در خلد کشد گر تف تیغ تو زبانه ...

... ز جا برکند و در آن دره بنهاد از هنردانی

چه شش مه رفت جاری گشت دریایی خروشنده

که از طغیان هر موجش شدی نه چرخ طوفانی ...

... بیفزود آبروی شهری آب نهر سلطانی

به سد باغ شه چون دست خسرو ساخت دریایی

که گر بینی سراب فیض و بحر رحمتش خوانی ...

... دل به فکر بره و ماهی و بریان هنوز

برگان درگله و ماهیکان دریایی

شکمش گرم قراقر که هلا طعمه بخواه ...

... ز استمداد رای ابر دست او عجب نبود

کندگر ذره خورشیدی نماید قطره دریایی

سلیمان بر درش موری کند جمشید دربانی ...

... درفشانی تو قاآنیم از دست ببرد

آدمی در نفشاند تو مگر دریایی

... نهادم روی در راهی که آغاز است انجامش

در افتادم به دریایی که پیدا نیست پایانش

فلک دیوی است افسون فر مشو غافل ز نیرنگش ...

هیچ دریایی ندیدم بی کنار

جز تو ای عشق جهان آشوب یار ...

... ز هفتاد و دو خم روز دهم این باده ی گلگون

چنان جوشید کز جوشش همه گشتند دریایی

همه فانی ولی باقی چو بوی گل به پیش گل ...

... تویی آن گوهر یکتای دریای عبودیت

چنان کت می توان گفتن که اصل اصل دریایی

وفایی ای شه خوبان به عشقت می سپارد جان ...

... صنما رشته جان بسته به نوش لب توست

مبر از آب برون ماهی دریایی را

خاکساران رهت را ز نظرگاه مران ...

... کشتی ابرو خال کشتیبان و گیسو بادبان

دل مسافر حسن دریایی که پایانیش نیست

عشق سلطان قوی دل ناتوانی پس ضعیف ...

... میهن میراکت از مقدم دوباره ملک شد خرم

چه دریایی که جیحون هم بدیدار تو بد عطشان

ولی از بخت آشفته در مدحت نشد سفته ...

... هر سحر خورشید از این ترجیح جیحونی به مهر

در بساط وی سماط از در دریایی کشد

راست بین تن پوش خسرو و میرکج دیهیم را ...

... زاهدا دور شو از باده پرستان که بالطبع

تاب خشکی نبود مردم دریایی را

تا که مشغول صفاتی نبری راه به ذات ...

صدف دیده شد از اشک روان دریایی

به هوای گهر لعل روان بخشایی ...