... چو آگاهی آمد به شاپور شاه

که اندر نصیبین ندادند راه

ز دین مسیحا برآشفت شاه

سپاهی فرستاد بی مر به راه

همی گفت پیغمبری کش جهود ...

... که اویست دارنده جان و هوش

هران پادشا کو جزین راه جست

ز نیکیش باید دل و دست شست ...

... همان روز تو ناگهان بگذرد

در توبه بگزین و راه خرد

جهاندار زین پیر خشنود باد ...

... ورا باد تاج کیی شادکام

بزرگی و دانش ورا راه باد

وزو دست بدخواه کوتاه باد

... ز هول شهنشاه بیجان شدند

فرستادگان آمدندی ز راه

همان زیردستان فریادخواه ...

... به گفتار گرم و به آواز نرم

فرستاده را راه دادی به شرم

بگفتی که شاه از در کار نیست

شما را بدو راه دیدار نیست

نمودم بدو هرچ درخواستی ...

... بفرمود تا پیش شاه آمدند

هشیوار و جوینده راه آمدند

به صلاب کردند ز اختر نگاه

هم از زیچ رومی بجستند راه

از اختر چنان دید خرم نهان ...

... ز بازارگه تا در شهریار

به بازار گه بسته آیین به راه

ز دروازه تا پیش درگاه شاه ...

... به ایوان خرامید تیغی به مشت

دگر هفته نعمان و منذر به راه

همی رفت با او به نخچیرگاه

بسی نامور برده از تازیان

کزیشان بدی راه سود و زیان

همی خواست منذر که بهرام گور ...

... دگر هرچ معدنش بد در عدن

چو نعمان که با شاه همراه بود

به نزدیک او افسر ماه بود ...

... ازان پس چو آگاهی آمد به شاه

ز فرزند و نعمان تازی به راه

بیامد هم انگاه نزد پدر ...

... چو یک ماه نعمان ببد نزد شاه

همی خواست تا بازگردد به راه

بشب کس فرستاد و او را بخواند ...

... تو چون دیر ماندی بدین بارگاه

پدر چشم دارد همانا به راه

ز دینار گنجیش پنجه هزار ...

... به نعمان بگفت آنچ بودش نهان

ز بد راه و آیین شاه جهان

چو نعمان برفت از در شهریار ...

... چنین گفت کای مهتر نامور

نگر سر نپیچی ز راه پدر

به نیک و بد شاه خرسند باش ...

... که او پیش رفتی میان رده

چنان بد که طینوش رومی ز راه

فرستاده آمد به نزدیک شاه ...

... که گیرد ز شوم اخترش نیز یاد

که هر کو نیاید به راه خرد

ز کردار ترسم که کیفر برد ...

بدو گفت موبد که ای شهریار

بگشتی تو از راه پروردگار

تو گفتی که بگریزم از چنگ مرگ

چو باد خزان آمد از شاخ برگ

ترا چاره اینست کز راه شهد

سوی چشمه سو گرایی به مهد ...

... چه دانست راز جهاندار شاه

که آوردی این اژدها را به راه

فروماند چوپان و لشکر همه ...

... بگوی این که گفتی به بهرامشاه

چو پاسخ بجویی نمایدت راه

فرستاد با او یکی نامدار ...

... چو گستاخ شد زو بپرسید شاه

کز ایران چرا رنجه گشتی به راه

فرستاد با او یکی پرخرد ...

... کله را و زیبایی بخت را

ور ایدونک گم کرده دارند راه

بخواهند بردن همی از تو گاه ...

... چو بینند بی مر سپاه مرا

همان رسم و آیین و راه مرا

همین پادشاهی که میراث تست ...

... چرا کس نشانید بر جای من

چنین گفت موبد که از راه داد

نه خسرو گریزد نه کهتر نژاد ...

... بگفتند کین فره ایزدیست

نه از راه کژی و نابخردیست

نگوید همی یک سخن جز به داد ...

... به یزدان پناهید کو بد پناه

نماینده راه گم کرده راه

بشد خسرو و برد پیشش نماز ...

... بهشت ست و هم دوزخ و رستخیز

ز نیک و ز بد نیست راه گریز

کسی کاو نگرود به روز شمار ...

... بران دین زردشت پیغمبرم

ز راه نیاکان خود نگذرم

نهم گفت زردشت پیشین بروی

براهیم پیغمبر راست گوی

همه پادشاهید بر چیز خویش ...

... بدو گفت کای شاه یزدان پرست

به راهام مردیست پرسیم و زر

جهودی فریبنده و بدگهر ...

... به یک نیم روز آب دارد نگاه

دگر نیمه مهمان بجوید ز راه

نماند به فردا از امروز چیز

نخواهد که در خانه باشد به نیز

به راهام بی بر جهودیست زفت

کجا زفتی او نشاید نهفت ...

... خریدار آبش نیامد پدید

غمی گشت و پیراهنش درکشید

یکی آبکش را به بر برکشید ...

ز پیش سواران چو ره برگرفت

سوی خان بی بر به راهام تفت

بزد در بگفتا که بی شهریار

بماندم چو او بازماند از شکار

شب آمد ندانم همی راه را

نیابم همی لشکر و شاه را ...

... نباشد کسی را ز من هیچ رنج

به پیش به راهام شد پیشکار

بگفت آنچ بشنید ازان نامدار

به راهام گفت ایچ ازین در مرنج

بگویش که ایدر نیابی سپنج ...

... چو بشنید پویان بشد پیشکار

به نزد به راهام گفت این سوار

همی ز ایدر امشب نخواهد گذشت

سخن گفتن و رای بسیار گشت

به راهام گفتش که رو بی درنگ

بگویش که این جایگاهیست تنگ ...

... نخواهم به چیزی دگر کرد رای

به راهام گفت ای نبرده سوار

همی رنجه داری مرا خوارخوار ...

... چه زین از برش خشک بالین نهاد

بیامد به راهام گفت ای سوار

به گفتار خود بر کنون پای دار ...

... بینداخت با خاک اندر مغاک

به راهام را گفت کای پارسا

گر آزادیم بشنود پادشا ...

... بشد پیش او دست کرده به کش

ببردند ز ایوان به راهام را

جهود بداندیش و بدکام را ...

... نگر تا نباشی به جز دادگر

به خان به راهام شو بر گذار

نگر تا چه بینی نهاده بیار ...

... جهاندار شاه آبکش را سپرد

بشد لنبک از راه گنجی ببرد

ازان پس براهام را خواند و گفت

که ای در کمی گشته با خاک جفت ...

... دو چشمش ز سر کنده زاغ سیاه

برش اسپ او ایستاده به راه

برو کهترانش خروشان شدند ...