... من و محراب آن خم ابرو

موسی و طور ما و کوچه یار

هرکسی در رهی کند تک و پو ...

شاهدی بر سر این کوچه پدیدار شده

هر که زین راه گذشتست گرفتار شده

گل که خندان و شکفتست به این می نازد

که به پای دلش از کوچه ما خار شده

گر بارزی که مقیم سر کویش گردی ...

... باریده برگ گل به سر از سنگ طعنه ام

در کوچه ای که طبع جفاکش برآمده

بادا شکسته خاطر سلطان ز جرم من ...

... در شکوه عنان دل شاکی نگرفتی

در کوچه وحدت که شهودی به دوام است

حظ نظر از وسوسه ناکی نگرفتی ...

... لب خیرگیی می کند ار پیش ره آید

ابروی گشادی ز پس کوچه تنگی

زان لطف و عتابی نکشیدیم که هرگز ...

... گر مرا محتسب کوی خرابات کنند

باده در کوچه و بازار فراوان گردد

شورش و تفرقه در شهر اگر نایابست ...

... در بزم اگر جای ندارم غم نیست

در کوچه او ره به گدایی دارم

... خرمن آن ده دنیا به جوی گو بفروش

آن که داند که سر کوچه خمار کجاست

گام اول به سرت بر نهم اندر طلبش ...

... بهر دل تعظیم کرد از بهر ایمان بر نخاست

بی نیازی کن که گرد کوچه ی افتادگی

دام را دریوزه تا نگرفت انسان بر نخاست ...

... صنم تراش من از کفر غافل افتاده است

مرا معامله در کوچه ایست با مرهم

که صد مسیح به یک زخم بسمل افتاده است ...

... گفته ای ای همنشین گویا که این بیمار کیست

از شهیدان کوچه های قدسیان عرفی تو راست

زهره ای داری بگو کز غمزه ی خونخوار کیست

نخورم زخم در آن کوچه که مرهم باشد

نشوم کشته در آن شهر که ماتم باشد ...

... ما معتکف کعبه نشینم که در وی

بیهوده به هر کوچه دویدن نگذارند

پیداست از آن حسن نظربازی عرفی ...

... دلم ز کوی خرابات دور کرده هنوز

خبر ز کوچه ناموس وننگ می گیرد

به ملک هستی ما رو نهاد سلطانی ...

... ز بهر طاعت ایزد رواج می طلبند

گذر به کوچه همت مبادشان عرفی

که کام دل ز در احتیاج می طلبند

... سخنم از آن نباشد بر اهل عیش روشن

که چو باد کوچه غم نفسم غبار دارد

ز متاع شهر سنت بود آن گران تجمل ...

... در بهشت ببندد و به روی خویش نپوشد

غبار کوچه راحت به دامنش ننشیند

لباس درد تو بر هر که روزگار بپوشد ...

به داغ کفر و دین در کوچه و بازار می باید

به خلوت سبحه بر کف در میان زنار می باید ...

... که بلبل دل من در قفس نمی گنجد

صباح و شام در آن کوچه می کشد عرفی

که ترس شحنه و بیم عسس نمی گنجد

... اگر ز دیر برندت به طوف کعبه مباد

امید و یاس در این کوچه دوش بر دوش اند

هزار شیشه تهی گشت و تنگ حوصله گان ...