... که سیرابی از ناوک حرمله

به میدان تو نه اسب کین تاختی

نه بردشمنی تیری انداختی ...

... منم پور آن شه که نزد فرات

لب تشنه از اسب افتاد مات

همان شه که اموال او را به باد ...

... از اینگونه پنداشت آزرم دار

مر این آب از آبحیوان به اسب

چنین آب ناید خضر را به دست ...

... درآن رزم به راشد آمد دچار

نمودش به یک ضرب با اسب چار

چو راشد به خاک اندرافتاد پست ...

... به بازار مختار رایت فراشت

زهر سوی دژ پاسبان برگماشت

سه روز و سه شب کار زینگونه بود ...

... چو شیر گرسنه که بیند شکار

سوی رزم دشمن برانگیخت اسب

پرندی به دستش چو آذرگشست ...

... چو رستم برانگیخت از جای رخش

همی جست از سم اسبش درخش

بزد خویش با آن زدوده سنان ...

... بپوشید برتن دو رومی زره

بشد بر یکی اسب تازی سوار

به سوی هماورد شد برق وار ...

... زشادی رخش همچو گل بشکفید

فرود آمد از اسب و بردش نماز

خجل شد زکردار او سر فراز ...

... گذشته است کار عراق از مریح

سپه دارم و گنج و اسب و سلیح

بسی باشدم مرد فرمانپذیر ...

... همه نامداران دیده نبرد

زره دار و اسب افکن و شیر مرد

بغرید کوس و جهان شد سیاه ...

... چنان آمدی بانگ ایشان به گوش

که پوشیدی از پاسبانان خروش

دمی گشت بیننده ام گرم خواب ...

... چو آسوده گشتم برآیم به راه

که بی اسب نتوان شدن رزمخواه

به نزد درخت آمد آن ارجمند ...

... چو از دور آن سایه گستر بدید

بزد اسب و خود را بدان سو کشید

گمانش که نزد درخت است آب ...

... برفت از عطش ازتنش توش و تاب

فرود آمد و اسب را بر درخت

ببست و درآن سایه افکند رخت ...

... سرش را به فتراک بر بست زار

بزد اسب و زی کوفه آمد چو باد

وزان سوی مختار فرخ نژاد ...

... پس از پوزشش نزد جان آفرین

بفرمود بستند بر اسب زین

سراپرده از کوفه بیرون زدند ...

... پدیدار گشت اندر آن گرد مرد

بر اسبی نشسته چو آذر گشسب

سر پر زخونش به فتراک اسب

چو دیدند لشگر سرترک اوی ...

... زمرگش عزازیل ماتم گرفت

بیاوردم اینک برو اسب اوی

سوی راد سالار ناورد جوی ...

... فکندم سر از پیکر بد نهاد

نشستم ابر اسب او همچو باد

به درگاه سالار راد آمدم ...

... که دارنده ی رسم و راه منی

بگفت این و فرمود کارید اسب

سپهدار را همچون آذر گشست ...

... سپهبد چو دیدش پیاده روان

فرو جست از اسب برخاکدان

بزد بوسه اش بر سر و دست و پای ...

... که از قبه اش خیره بد ماه و مهر

به اسبی برآمد قوی ساق و سم

بپوشیده ز آهن ز سر تا به دم

برآهیخت تیغ و برانگیخت اسب

سوی کوفیان همچو آذر گشسب ...

... کجا چشم بیننده می کرد کار

زمین پربد از لاش اسب و سوار

نیاسود مختار از جنگ نیز ...

... رسیده به تن زخم های گران

توان رفته از اسب و بازوی مرد

زبس کوشش و دوری از خواب و خورد ...

... چو ره را بدان رزمگه کرد تنگ

بزد اسب و شد با سپه گرم جنگ

چو دیدند هم راد و فرزانه مرد ...

... بگویم من آن تیغ یازیدنش

و یا بر یلان اسب تازیدنش

و یا تیغ راندن به ترک سران ...

... ز خصم نهان گشته پرسان شدند

ز بانگ تک اسب و آوای مرد

شد آن خفته بیدار و رخ گشته زرد ...

... بدان دل گمارد دلیر سترگ

به اسب اندرآی و بجنبان سنان

از ایدر برو سوی خرمابنان ...

... وز آن سو عبیداله نابکار

برانگیخت اسب از پی کارزار

شد افراشته رایت شامیان ...

... که شمشیر چون بیشه او شیر بود

همی نعل اسبش چو آتش زنه

زدی برق از میسر و میمنه ...

... خروشان درآن کوه وی رعدوار

بدانگه که اسب اندران تاختی

همی مرد کشتی و تیغ آختی ...

... دلیرانه در پهنه جستی نبرد

به زیرش یکی اسب گیتی نورد

مر آن باره با گوهر آگین ستام ...

... ابا گوهر وگنج و با خواسته

زاسبان و خرگاه آراسته

فرستاد سوی عراق آن همه ...

... بر رخ او از هلال این چه نشان است

اسب تو باد بزان بود که به پویه

بر زبر کوه همچو دشت دوان است ...