گوش کن ای مست غفلت تا که هشیارت کنم

تا به کی در خواب خواهی ماند بیدارت کنم

شربتی از داروی اسرار در کارت کنم

تا علاج خستگی از طبع بیمارت کنم

اولا کبر و تکبر را ز دامن پاک کن

پس به فرق شهوت و عجب و تمنا خاک کن

جامه منت به تیغ بی‌نیازی چاک کن

روح قدسی شو چو عیسی جای در افلاک کن

ای برادر از جهان و اهل او بیگانه باش

گنج هستی را اگر خواهی برو دیوانه باش

شمع وحدت را چه می‌جویی برو پروانه‌ باش

نی که بر هر طَرْفِ دامن چنگ‌زن چون شانه باش

گوهر مقصود از دریا بجو نز پارگین

اغنیا را بین چو قارون غرق در زیر زمین

چوب از تقوی و انبان از توکل برگزین

نی به مانند گدایان بر در درها نشین

راحت ار خواهی قرین صحبت نادان مشو

عزت ار جویی رهین منت دونان مشو

رحمت ار خواهی دخیل کثرت عصیان مشو

زین سه فعل اول حذر کن عاقبت گریان مشو

پیشتر از ما هم آخر روزگاری بوده است

سال و ماه و هفته و لیل و نهاری بوده است

مفلس و بی‌قدر و شهریاری بوده است

بستر خاکی و تخت زرنگاری بوده است

زیر این کاس مقرنس هیچ دل خرم نشد

هیچ وقت این خاک سیر از زاده آدم نشد

هیچ کس را عاقبت جا جز به خاک غم نشد

ذره‌ای از نور ماه و پرتو خور کم نشد

تا کی از نقد غنیمت سرفرازی می‌کنی

فخر بر خلق جهان از بی‌نیازی می‌کنی

بر گدایانِ درِ خود ترکتازی می‌کنی

خاک عالم بر سر تو خاکبازی می‌کنی

گر به حکمت ور به عرفان می‌شدی تدبیر مرگ

کی شدی فرفوریوس آونگ در زنجیر مرگ

یا ز سقراط و فلاطون می‌شدی تاخیر مرگ

تا ابد لقمان نبودی طعمه شمشیر مرگ

پس بیا و تخم نیکی در درون دل بکار

آنچنان تخمی که گردد سبز در فصل بهار

جیفه دنیا همان با اهل دنیا واگذار

دولت جاوید و فصل سرمدی کن اختیار

تخم نیکی چیست اول بی‌سر و سامان شدن

دوم از رخت فضیحت پا و سر عریان شدن

سوم از آزار مردم ایمن و ترسان شدن

چارم از خوف عمل هر نیم‌شب گریان شدن

این شنیده‌ستم که روز حشر با آن التهاب

شخص عاصی در حضور آید چو از بهر حساب

نامه اعمال خود بیند چو خالی از ثواب

لال گردد در حضور کردگار اندر جواب

آن زمان آید ندا از مصدر عز و جلال

می‌روی اندر کجا ای بنده با رنج و ملال

عرض می‌خواهد کرد عاصی در حضور لایزال

چون مرا در حضرت تو نیست تاب انفعال

با یک اقرار زبانی از چنان هول شدید

قفل نومیدی او را لطف حق گردد کلید

مژده رحمت رساند از خدا بر وی نوید

آری آری ناامیدی را بُوَد در وی امید