باز شد اسپهبد فرو رد را پا در رکیب

برد افسر از سردی نهیب با یک نهیب

هد هد باد بهاری بانشاط و فرو زیب

بر سلیمان حسین آمد عبیر افشان ز جیب

می‌زند بی‌قاره بر چین و خطاتل و دمن

خاک بستان را بود خاصیت مشک ختن

ای نگار اگر سری داری سوی سرو چمن

هان پریر و یاسمن بویابچم سوی چمن

سیزده سال سلیل مجتبی قاسم که هست

همچو حد و باب خود یزدانشناس حق‌پرست

و چه هست از بیش و کم خرد و کلان بالا و پست

راه پیما از طفیلش از عده شد سوی هست

صفوت آدم در او پنهان چو انفاس مسیح

صدق ابراهیم از او پیدا چه اخلاص ذبیح

تالی ایوب اندر صبر چون یوسف صبیح

ثانی یعقوب اندر حلم و چون احمد ملیح

نوجوانی سرو قدی سبز خطی بر دلی

گلرخی نسرین عذاری مه جبینی مقبلی

فتنه هر انجمن غارتگر هر محفلی

کرده خلق وی خدا از خوشترین آب و گلی

متصل با دوحه «کنت نبیا» ریشه‌اش

متحد با مست جام «من عرف» اندیشه‌اش

باده از خمخانه توحید اندر شیشه‌اش

جبر ایمان کسر اوثان چون نیاکان پیشه‌اش

بر طبر خون لبش چشم و شفای هر علیل

خنده‌اش سرچشمه «فیما تسمی سلسبیل»

در مهابت بی‌بدیل و در شجاعت بی‌عدیل

خود یتیم و مام چهار و هفت آبا را کفیل

بر حسین در کربلا چون شش جهت را تنگدید

سوی خونخواری خیال کوفی دلسنگ دید

یک طرف در جانفشانی فرقه یکرنگ دید

بار هستی را به دوش خود کشیدن ننگ دید

گشت در بحر تفکر غوطه‌ور اندوخیم

تا به یادش آمد از تعویذ باب محترم

در بر عم گرامی بود آن میمون رقم

شاه گفت ای سرو نو خیز بیابان الم

گفت قاسم دیده گریان که ای جان عمو

با من برگشته کوکب حرف دامادی مگو

گر بود لایق عموجان سخت دارم آرزو

تا به پایت سر نهم در حشر گردم سرخ رو

کرد چون شهزاده آزاد رو اندر جدال

چار پور ازرق از شمشیر وی شد پایمال

سالخوردی همچو ارزق زان جوان خردسال

گشت به بسر آنگهی آن تار قهر ذوالجلال

شاه بهرخلعت قاسم در آن فتح و ظفر

خاتمش اندر دهان بنهاد و شد بار دگر

بر سپاه کفر سیف شیر یزدان حمله‌ور

عاقبت بارید تیغ و تیر چون ابر مطر

شیبه ابن سعد زد بر سینه پاکش سنان

بر زمین افتاد از زین برکشید از دل فغان

کی عمو دریاب قاسم را که از جور خسان

شد برادرزاده‌ات محروم از جان جهان

شاهرا از ناله قاسم پرید از چهره رنگ

راه را بر قاتل قاسم به میدان بست تنگ

شد به روی نعش نوداماد وی مغلوبه جنگ

شیشه امید قاسم عاقبت آمد به سنگ