فصل ربیع است ای بت حبشی خال

خسرو فرود از بلندی اقبال

صفحه گیتی گرفت با فرو اجلال

مرغ سلیمان گشود به هر طرف بال

خطه غبرا بلون گبند خضرا است

غیرت جنت تمام ساحت دنیا است

ناله بلبل به شاخ گل طرب افزا است

سوی تماشا بچم که گاه تماشاست

کرده هلا رخ دو نعمت متوالی

موسم اردیبهشت ماه جلالی

آمده مولود شمس مجد و معالی

ختم رسل مقتدای دانی و عالی

شاه قریشی نژاد و هاشمی افسر

سید بطحا شرافت و مدنی فر

میر لعمرک سریر یاسین مظهر

سرور اسری مقام طاها مظهر

ملک نبوت به سعی حضرتش آباد

کشور دین از او قوی شده بنیاد

همچو جدا بی‌شریک و همره و انباز

هستی کونین را وسیله ایجاد

مسقط الراسش به خاک پاک تهامه

زیب جهان وجودوزین قیامه

صانع امکان چه شد محرک خامه

در ورق صنع حرف اول نامه

آئینه حق نمای ذات قدیم است

رحمت بی‌منتها و ذات عظیم است

در یتیم بحار و لطف کریم‌ست

بر دل احباب نور طور کلیم است

آیت و ذات و صفات حضرت باری

در تن اشیاء چه روح ساری و جاری

از دم سبابه بهر معجزه کاری

شق قمر کرد تا که در شب تاری

ای شده در دفتر تو ختم رسالت

آمده از کبریای شرط جلالت

کار شفاعت به عهده تو حوالت

قرب تو را طالبم که در همه حالت

ای سبب بود خلق جود وجودت

نیست تفاوت میان غیب و شهودت

زندگی کائنات جمله ز جودت

ساخت نزول وجود عرش سعودت

قاسم اشیء چه دست فیض گشاده

بهره (صامت) ز فضل کرده زیاده

هم به دلم مهر تو ودیعه نهاده

هم به کفم اختیار مدح تو داده